Με αφορμή την μπροσούρα του περσινού Athens Zinefest, ξεκίνησε μια μικρή κουβέντα για το τί σχέση μπορεί να έχουν ανεξάρτητα έντυπα και φανζίν με επίσημες καταγραφές και κωδικοποιήσεις. Κοινώς, ποια η θέση των κωδικών ISSN και ISBN σε ένα χώρο που παραδοσιακά είναι ενάντια στα καλουπώματα.
Είχε ενδιαφέρον στην μπροσούρα η αναφορά στους κωδικούς αυτούς παράλληλα με:
«νομική κατοχύρωση, […] διανομή μέσω κάποιου επίσημου δικτύου ή προσθήκη στα ράφια κάποιου σούπερ μάρκετ τύπου πάμπλικ.»
Νόμιζα πως η απάντηση στον τίτλο θα ήταν εύκολη, αλλά τα γεγονότα με διέψευσαν. Αξίζει να παρατηρηθεί γιατί κάποια έντυπα έχουν επιλέξει να καταγραφούν στα επίσημα κιτάπια του κράτους (άλλωστε τώρα τελευταία οι κωδικοί αυτοί δίνονται και δωρεάν) αφού κάποιος μπήκε στον κόπο να συμπληρώσει τα προσωπικά του στοιχεία στην αίτηση και κάποιος άλλος μπήκε στον κόπο να αναζητήσει τον κωδικό.
Μέσα λοιπόν από άτυπες συζητήσεις προέκυψε πως:
Υπάρχουν αυτοί που, από παραδοχή τους, δεν ξέρουν γιατί έβαλαν στο έντυπό τους κωδικό. Κάποιος, κάπου, κάποτε τον κότσαρε και η «συντακτική ομάδα» που κληρονόμησε το έντυπο το έχει πάντα στο εξώφυλλο. Φαντάζομαι ένας κωδικός προσδίδει κύρος αλλά ταυτόχρονα είναι και χρηστικός, αν και προσωπικά ποτέ δεν αναζήτησα έντυπο με τον κωδικό του.
Άλλοι «αναγκάζονται», καθ’ ομολογία τους, να είναι φακελωμένοι γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς η διανομή ή η αποπληρωμή του τυπογράφου. Το ενδιαφέρον για μένα εκεί είναι ότι παρότι έχουν φακελωθεί, το κράτος ξέρει ποιον θα μπουζουριάσει αν κάτι δεν του αρέσει, νιώθουν άσχημα να βάλουν τόσο τον αριθμό όσο και το ονοματεπώνυμο μέσα στις τυπωμένες σελίδες.
Εκεί σε μια συζήτηση ακούστηκε και το ότι χωρίς ISSN/ISBN τα μεγάλα βιβλιοπωλεία δεν δέχονται το έντυπο και δεν πληρώνουν τον φανζινά, που βέβαια είναι περισσότερο μια φοβία παρά ένα αληθινό γεγονός. Ή ότι είναι σημαντικό να υπάρχει ο τίτλος τους στην εθνική βιβλιοθήκη. Αυτό το τελευταίο πρώτη φορά το άκουγα και μου δημιούργησε τόσο έκπληξη όσο και ανάμεικτα συναισθήματα.
Τέλος, είδαμε και ακόμα έναν λόγο που κάποιος βάζει στο έντυπό του τους «κωδικούς του διαβόλου»: Να προκαλέσει τους επίσημους φορείς. Να δηλώσει πως έχει και αυτός φωνή στον δημόσιο διάλογο. Και επειδή ολόκληρη η δήλωση έχει πολύ ενδιαφέρον σε διαφορετικά σημεία, αντιγράφουμε από το προφίλ της ΧaBρα στο fb:
[..] Επίαμε στο γραφείο τύπου να πιάσουμε το όνομα “Χάβρα” τζιαι μετά ένας που μας επίε στο δικαστήριο να υπογράψει την ένορκο δήλωση γιατί εθέλαμε το περιοδικό ναν επίσημο, με κωδικό ISSN, ο λόγος ήταν ένας: Εθέλαμεν τζίνοι που ελέγχουν τον τύπο της χώρας να ξέρουν, έστω τζι αν δεν μας παίρνουν σοβαρά (νομίζουν), ότι υπάρχει τζιαι μια μερίδα ανθρώπων που εν έχει πρόβλημα με τα τακταινόμενα τζαι το ότι συμβαίνει στην Κύπρο.
[…] Ο άλλος λόγος που εθέλαμεν ναν επίσημο περιοδικό εν επειδή ενιώθαμε την ανάγκη να αφήνουμε ένα τεύχος κάθε φορά στη βιβλιοθήκη με το σκεπτικό ότι κάποια μέρα ίσως κάποιος να θέλει να ξέρει τι εγίνετουν σε τούτη τη χώρα πέρα που σκάνδαλα, την αργή βασανιστική μουσική, βαρύγδουπη τέχνη γεμάτη αδιαφορία, τους φασίστες αντιφασίστες, τους αναρχικούς πολυτελείας, τους φαγάνες, την αρχή ενός αστυνομοκρατούμενου καθεστώς ενώσω οι “επαναστάτες” κ “αντιεξουσιαστές-αγνωιστές” μένουν ανίκανοι να ξεπεράσουν τη Wikipedia σε θέματα γνώσεις κ φωνασκίας, πέραν των φεστιβάλ ντροπής όπως Φέγγαρος κ λοιπές μαλακίες τα οποία τάχα παράγουν κουλτούρα κ εναλλακτικότητα χορηγημένα από οργανισμούς που ισοπέδωσαν κ ισοπεδώνουν εώς σήμερα την κουλτούρα, εθέλαμε κ θέλουμε να πούμε κ να δείξουμε, κυρίως, ότι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΒΡΑ κι εμείς απλά είμαστε πολλά πανκ για να συνάδουμε με το οργανωμένο τσίρκο.»
