Η αυτοέκδοση αυτή είναι ακόμα μια συλλογή από κείμενα που ανέβηκαν στο blog του τρελού αγοριού από την Θεσσαλονίκη τα χρόνια από το 2007 ως το 2015.
Ό,τι και αν έχω διαβάσει μου αρέσει για την απλοϊκότητα αλλά και την ταυτόχρονα ευθύτητα και επικαιρότητα που έχει. Βλέπεις πράγματα του ’07 που ακόμα (σε) κολλάνε. Κι ας γράφει/δημιουργεί αυτοαναφορικά. Ποιήματα, ψηφιακά κολλάζ, φωτογραφίες και ευφυολογήματα που σε κάνουν να τα αναπαράγεις, ειδικά στην εποχή των social media όπου η τέχνη μπορεί να μοιράζεται.
Το ενδιαφέρον σε αυτήν την έκδοση όμως είναι ότι παρότι αποτελεί εκτύπωση μιας ψηφιακής αποτύπωσης, το υλικό που την απαρτίζει είναι κάθε άλλο παρά ψηφιακής κατανάλωσης. Θα μπορούσα να το δω στον δρόμο, στον τοίχο μιας κατάληψης, κολλημένο δίπλα από έναν σκουπιδοντενεκέ ή μια αφίσα τηλεριάλιτι. Είναι τέχνη και έκφραση δρόμου και έχει ζωή μέσα της.
Πανκ, ροκ, αναρχία, επανάσταση ή όπως τα λέει το θείο τραγί καλύτερα: art, sex, drugs, revolution!
Μου χτύπησε λίγο η κακή ανάλυση μερικών φωτογραφιών και γραφικών, αλλά εντάξει και εγώ όταν ξεκίνησα να ανεβάζω πράγματα στο ιντερνετ δεν ήξερα τι εστί dpi. Σε κάθε περίπτωση προτιμώ μια εικόνα που πιξελιάζει από μια εικόνα που βρωμάει πανάκριβη εκτύπωση για να χρησιμοποιηθεί μετά στο πορτοφόλιο κάποιου.
Δες επίσης και το Βλαξ και Έρωτας ή Τίποτα (είναι το ίδιο ζιν-σχεδόν- αλλά είπα να τρολάρω)
