Το ‘χω στα χέρια μου εδώ και αρκετό καιρό αυτό το φανζίν και όσο και αν έψαξα μανιωδώς να βρω τις λέξεις για να το περιγράψω, τόσο αποτύγχανα, ξανά και ξανά. Άλλωστε ο ίδιος ο Άλεξ σε χτυπάει ανελέητα με τις προτάσεις του και σε πιάνει όντως μαλάκα. Ποιός περίμενε οι λέξεις να πονάνε και να φτύνουν τόσο συναίσθημα; Κάπου του παραδώθηκα και σταμάτησα να αντιστέκομαι σε όσα ανακάτωνε στο μέσα μου όσο τον διάβαζα και σε συνδιασμό με τα όμορφα κολλάζ που παίζουν στο μπακγκράουντ, ένιωσα τη λύτρωση να έρχεται. Ήταν γλυκιά μα και πικρή ταυτόχρονα.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ -γιατί μου έδωσε ελπίδα πως κάποιοι άνθρωποι νιώθουν ακόμα- στον άγνωστο που δημιούργησε αυτό το φανζίν. Ο ‘Αλεξ είναι ανυπόγραφος, με κανένα στοιχείο επικοινωνίας, λες και ο δημιουργός ήθελε απλά να ξεράσει με ορμή όσα τον βασάνιζαν και να φύγει ανενόχλητος.
υγ. οι Άλεξ είναι σαν τα μανιτάρια, ξεφυτρώνουν και κανείς δεν είναι ασφαλής.
