Όταν ήρθαν στα χέρια μου τα ”κουρέλια” ήμουν τελείως ανυποψίαστη για το τι θα διαβάσω και περί τίνος πρόκειται. Όταν άρχισα να τα ξεφυλλίζω, το πρώτο που με τράβηξε ήταν οτι είναι ασπρόμαυρα. Τελικά μετά την ανάγνωση κατέληξα πως είναι απολύτως ταιριαστή η απουσία χρώματος. Επίσης μου έκανε αίσθηση πως παρά το μεγάλο ”αφιέρωμα” σε διάφορους ανθρώπους στο εσώφυλλο, πουθενά δεν αναφέρεται το όνομα του δημιουργού, γεγονός που προσδίδει ένα τόνο μυστηρίου.
Ξεκινώντας την ανάγνωση λοιπόν, μεταφέρεσαι στην Θεσσαλονίκη όπου παρακολουθείς στιγμιότυπα και βιώματα ενός ανθρώπου μόνου και ταλαιπωρημένου αλλά σίγουρα όχι ”κακού και μόνου” όπως γράφει ο δημιουργός. Αυτό οφειλεται στο γεγονος ότι τα κείμενα είναι γεμάτα ειλικρίνεια και συναισθήματα πόνου και προβληματισμού και ενω ίσως κάποια από τα γεγονότα που διαβάζεις να είναι σκληρά, παρα ταύτα δεν ταιριάζουν σε έναν ”κακό” άνθρωπο αλλά σε έναν ανθρωπο άκρως αληθινό και γεμάτο ευαισθησία. Έτσι, ο δημιουργός αφηγείται αληθοφανείς (αν όχι αληθινές) ιστορίες και σκέψεις που έχουν ως κύριο γνώμονα την ίδια την ζωή, την σκληρότητα, την ομορφιά της, την αβάσταχτη κάποιες φορές ύπαρξη της και τα συναισθήματα που σου δημιουργεί. Πολλές φορές κατά την ανάγνωση έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται και να ταυτίζεται με τις αποτυπωμένες στο χαρτί σκέψεις. Θεωρώ πως Τα Κουρέλια είναι μια αναγνωστική εμπειρία η οποία ολοκληρώνεται πολύ όμορφα με τα ασπρόμαυρα σχέδια που συμπληρώνουν ταιριαστά τα κείμενα καθώς και με την λίστα απο τα προτεινόμενα μουσικά κομμάτια στο τέλος του φανζίν. Τα Κουρέλια σε βάζουν σε διαδικασία σκέψης και αυτανάλυσης προσφέροντας ένα ανάγνωσμα πλούσιο σε λέξεις, δυνατά σχέδια και εικόνες, ποικίλες μουσικές και διάχυτα συναισθήματα.
Στοιχεία έκδοσης
Τα Κουρέλια #8 / Μάιος 2012 / 36 α-μ σελίδες / 17 cm x 24 cm / Τυπογραφείο / 1850 αντίτυπα.
Διανομή
Όταν δεν αράζει σε πάγκους αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, χέρι με χέρι ;)
