Στη Θεσσαλονίκη, κάποια στιγμή ο χρόνος -από ένα ατύχημα κατά τη διάνοιξη μιας σήραγγας στο μετρό, όπως λένε- έχασε τη γραμμικότητα του. Αντί να πάει από το Α στο Β, κάνει ένα τυχαίο περίπατο ανάμεσα στα γράμματα της αλφαβήτου. Κάθε στιγμή συνυπάρχουν μαζί το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Ιππήλατες άμαξες πηγαινοέρχονται στους δρόμους με φόντο τον πύργο του ΟΤΕ, ενώ κάτω από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών Εβραίοι χαμάληδες τραβούν χορευτά προς το λιμάνι.
Το κόμικ των Τ.Ζ. και Θ.Π. είναι μια παράδοξη περιήγηση στον χωροχρόνο της Θεσσαλονίκης. Όπως παρατήρησε και ένας φίλος από την συμπρωτεύουσα, η πλειονότητα των καρέ βασίζεται σε παλιές φωτογραφίες. Από τη Λέσχη Φίλων Εἰκοστού Αἰώνα, σειρά «demek»-6, για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης.
Είπαν…
Η Θεσσαλονίκη που δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει κιόλας. Συμπιέστηκε σαν ένα τοστ που πατήθηκε τόσο πολύ που οι φέτες έγιναν μία (sic). Κοινοτοπία, θα μου πείτε, όλοι τα ίδια γράφουν, η μνήμη της πόλης, διαδρομές του παρελθόντος, το παρελθόν σαν συνέχεια και άλλα τέτοια γραφικά. Κι όμως δεν τα γράφουν όλοι ωραία.
