Τo “Loose visual interpretation of Beyonce’s freedom” και το “An abstract interpretation of a Woodstock classic” είναι το ίδιο ζιν. Ίσως το πιο αυθόρμητο -στην ουσία του- ζιν που έχουμε συναντήσει.
Η Ε. αράζει σπίτι με τη φίλη της και της βάζει να ακούσει ένα κομμάτι. Η δεύτερη απαντάει συνειρμικά με ένα άλλο. Αυτή η στιγμή, αυτό το πάντρεμα είναι και το έντυπο. Η όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη, πιο χαλαρή, πιο αόριστη, πιο έξω από τα πλαίσια οπτικοποίηση αυτών των δύο κομματιών μέσα από γραμμές, καμπύλες, σχέδια, επαναλήψεις, κενά, εικόνες και ελάχιστες αναγκαίες λέξεις όπως “freedom”, “ψώφος”, “preach”.
Στα χέρια μου έπεσε όταν γλίστρησε από τα χέρια της Ε. στο τραπέζι ενός καφέ. Δε μου χαρίστηκε ακριβώς, περισσότερο το κέρδισα, όπως με κέρδισε και εκείνο από τα εξώφυλλα του. Μπορείς να κυνηγήσεις την τύχη σου στη Λοκομοτίβα, ίσως έχει ξεμείνει κάποιο αντίτυπο στον πάνω όροφο. Στο προτείνω γιατί είναι ίσως το μοναδικό μέσο, ο μοναδικός τρόπος να συναντηθεί η ελευθερία που κρύβεται στη girl power λάμψη της Μπιγιόνσε με την τίμια, χίπικη και ξέγνοιαστη ελευθερία της λασπουριάς του Woodstock. Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό και απρόβλεπτο.
“Διαβάζεται” από όπου κι αν το πιάσεις και από την καλή και από την ανάποδη. Pick a side λοιπόν…
