Απ’ τις λίγες ευτυχίες μου μας μένουν είναι να πέφτουν στα χέρια μας φανζίν που να μην έχουν χρόνο και τόπο.
Τώρα θα μου πει: “μα ο τίτλος το τοποθετεί σε κάποια γερμανόφωνη χώρα..” και εγώ θα σου απαντήσω “ναι αλλά εγώ το βρήκα στο Χαϊδάρι.”
Γεμάτο σκέψεις και αναλύσεις με αναφορές σε τέχνη και φιλοσοφία. Γκόγια, Παπαγιώργης, Ντοστογιέφσκι, Μέριλιν και Σταυρούλα. Όλοι έχουν την θέση τους εδώ και όλες έχουν κάτι σημαντικό να πουν.
Οι εικόνες που συνοδεύουν τα κείμενα έχουν όλες μια χειροποίητη προσοχή. Υπάρχει μια ορατή συνοχή και παρότι όλο κι όλο το τεύχος έχει 20 σελίδες μαζί με το εξώφυλλο θα σου πάρει πολύ χρόνο να το ξεφυλλίσεις και να αναζητήσεις όσα περικλείει.
Δεν ξέρω πόσες ήταν οι αφορμές για να γραφτεί αλλά σίγουρα δίνει δεκάδες αφορμές για να γράψεις και εσύ κάτι. Να επικοινωνήσεις με την συγγραφέα κι ας μην το μάθει ποτέ.
—
Με αφορμή το TIT προσπάθησα να βρω και γιατί αυτό με αφορά ενώ κάποια άλλα φανζίν τέχνης (σχωράτε με για την προσπάθεια κατηγοριοποίησης) όχι: Αν φοβάσαι να το τσαλακώσεις και να το βρωμίσεις με μουτζούρες από μελάνι και γραφίτη, τότε πώς θα σε αγγίξει και αυτό; Αν φτιάχτηκε για να φαίνεται όμορφο στην οθόνη και όχι στο χαρτί, τότε πως θα το θυμάσαι με όλες τις αισθήσεις; Αν αυτός που το έφτιαξε φοβάται τις λέξεις, πόσες αφορμές μπορεί να βρεις για να του μιλήσεις σε μια τετραχρωμία;
Κάτι τέτοια σκέφτομαι να μπαίνω βαθύτερα σε έκσταση (χιούμορ ψυγείο, ζητώ συγχώρεση δις).
Βλέπε επίσης
