Ένα κόμικ 16 σελίδων, χωρίς λόγια, που αποτέλεσε και την διπλωματική μου εργασία στην σχολή σκίτσου. Αφηγείται την ιστορία μιας κοπέλας που εισέρχεται σε έναν διαφορετικό κόσμο και αλλάζει ολοκληρωτικά. Κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2008.
Είπαν…
[…] Η μεγαλύτερη πλάκα όμως από όλες ήταν το “καρποφορω” που το αφήνω χωρίς τόνο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ξαφνική επαναφορά της περισπωμένης-ζόμπι. Στην αρχή που το έπιασα κόντεψα να ξεράσω, ειδικά στο τέλος που είχε ένα κείμενο της δημιουργού σε άπταιστη(φαντάζομαι) καθαρεύουσα. Με την δεύτερη ανάγνωση έπαθα πλάκα, το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον καθώς έπεσε και άγρια η ψυχανάλυση: Ο σκύλος, το λουρί, το μήλο, το δέντρο, το-α λουλούδι-α η μεταμόρφωση κλπ. Αν καταφέρεις να αποκρυπτογραφήσεις τους συμβολισμούς, το κόμικ όλως παραδόξως όχι απλά βγάζει νόημα εκεί που δεν καταλάβαινεις χριστό, αλλά συνειδητοποιείς πως το ίδιο το στήσιμο του κόμικ είναι έως και αριστοτεχνικό σε πολλά σημεία του. Αν καταφέρεις βέβαια όπως είπαμε να καταλάβεις. Τότε θα προσέξεις πως το λουρί και το μήλο έχουν τα ίδια χρώματα και αυτό έχει πολυ μεγάλη σημασία, το δέντρο δεν είναι γερμένο αλλά δυνατό και κάτω του φυτρώνουν κλαριά με λουλούδια, την καρδιά ως καρπό διαφορετικό από το μήλο, το φιλί στο λουλούδι, την μεταμόρφωση, την εικόνα με το λουλούδι σε γκρο πλάν κάτω από το κλαδί με το μήλο στα δεξιά (με το κενό στα δεξια, παθαίνω πλάκα! είναι αριστουργηματικό), το πέταγμα του λουριού, η κοπέλα που στο τελευταίο καρέ βγαίνει από το καρέ και τρέχει να μας συναντήσει, να συναντήσει τον κόσμο κλπ… Το κόμικ ξεκινά με όλα τα γνωρίσματα του παραληρηματος, του ονείρου, αλλά προοδευτικά γίνεται αντιληπτό ότι έχει προσανατολισμό και πολύ σφιχτό διανοητικό έλεγχο. Έχει αρχή μέση και ένα εξαιρετικά πρόσχαρο και ζωντανό μήνυμα στο τέλος. Είναι κατά την γνώμη μου ένα κόμικ εξαιρετικά δυνατό στην σύλληψη του. Ένα κόμικ ριξικέλευθο, επαναστατικό. Ίσως να μην ήταν υπερβολή να πώ πως έχει τα συστατικά μιας μεγάλης καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Με δυό λόγια, χωρίς να μειώνεται η αξία του από την σύντομη ανάλυση, το έργο μιλά για το αγκάλιασμα-αναγνώριση της θυλικότητας, που φέρνει -αυτοσυνείδηση- και απαλλάσει από το σύρσημο πίσω από τους ψυχαναγκασμούς της πατριαρχίας για να ξεκινήσει την πορεία προς την αναζήτηση της ολοκλήρωσης. Ελπίζω η δημιουργός να έχει υπ’ όψιν της αυτήν την ανάγνωση του έργου, γιατί πολλές φορές συμβαίνει με εμάς τους καλλιτέχνες να κάνουμε απλά ψυχοθεραπεία με την τέχνη και να μην αντιλαμβανόμαστε ωστόσο το ψυχολογικό φάσμα μας όπως μας αποκαλύπτεται μέσα από το ίδιο μας το έργο. Είναι επίσης πολύ πιθανό να κάνουμε την ίδια ανάγνωση αλλά όχι στην ίδια έκταση.Optimus Klain, comicart.gr forum
Άλλες δουλειές της ίδιας δημιουργού
