“Αντικουλτούρα στα 80’s”

Νομίζω πως κάθε άνθρωπος που περιδιαβαίνει τις σελίδες του fanzines.gr έρχεται κάποια στιγμή που αναρωτιέται: Τι σχέση έχουν τα φανζίν του παρελθόντος με αυτά που συναντάμε σήμερα; Με τις ακριβές πολύχρωμες εκδόσεις, με τα κενά περιεχομένου κείμενα, με την πλήρη σύμβαση τους στο περιθώριο του συστήματος, εκεί όπου μπορούν να κρυφοκοιτάνε αλλά ταυτόχρονα να εναντιώνονται από τον καναπέ; Γιατί ενώ ακούς όλο και πιο συχνά την λέξη δεν βλέπεις την ουσία της;

Ξέρω ανθρώπους που αναρωτήθηκαν το ίδιο όταν έγιναν οι εκθέσεις στο CAMP για το Underground και την Αντι-κουλτούρα αν και ήταν πολλοί αυτοί που τις υποδέχτηκαν τότε με ενθουσιασμό, παρά τους χορηγούς και την ευρεία προώθησή της από τα life-style έντυπα και site. Και βλέπω το ίδιο να γίνεται τώρα στην νέα έκθεση “Αντικουλτούρα στα 80’s” στη Τεχνόπολη στην οποία με πληροφόρησαν πως έχει πολλά φανζίνς και αρχειακό υλικό από συναυλίες και εκδηλώσεις “ενάντια στο κατεστημένο”.

Δεν έχω πάει ακόμα. Δεν είναι ότι είμαι αρνητική μιας και δεν είναι κάτι άλλο από ένα μουσείο, όπως κάποιος μπορεί να πει μουσείο και το αρχείο του fanzines.gr, αλλά αυτήν την φορά μοιάζει να είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο το γιατί γίνεται μια τέτοια έκθεση, τι εξυπηρετεί και γιατί δεν πρέπει να την αντιμετωπίσουμε απλά σαν ένα ακόμα θέαμα. Είναι σημαντικό για μένα, αν τύχει και γίνω ένας επισκέπτης της, να έχω στο μυαλό μου αυτό:

Η επιβεβλημένη κενή Λόγου συντομία μέσω των εκθεμάτων, συνεπάγεται απομόνωση από τα συμφραζόμενα, κάτι που καθιστά αδύνατη την κατανόηση των διαδικασιών, των νοηματικών αποχρώσεων και των αληθινών γωνιών των συμβάντων. Το αποτέλεσμα είναι ένα πλήθος εικόνων που ξεχνιούνται μέσα σε ένα δίωρο και που ο δέκτης δεν μπορεί να αξιοποιήσει γιατί δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την ιδεολογική προέλευσή τους, την ιστορικότητα τους, το βεληνεκές τους αλλά ούτε και το νόημά τους. Για το λόγο αυτό, η εικόνα αντικαθιστά την πληροφορία, η μονόπλευρη σκέψη το συλλογισμό και ο μύθος που περιβάλλει την εξουσία την επιβαλλόμενη κριτική.

από εδώ

*και ένα σχόλιο δανεισμένο από το ίδιο κείμενο που ίσως και να απαντά στην αρχική ερώτηση:

«Όταν χρησιμοποιώ μια λέξη, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, σημαίνει ακριβώς ό,τι εγώ την επιλέγω να σημαίνει, μήτε περισσότερα μήτε λιγότερα.»
«Το ζήτημα, επέμεινε η Αλίκη, είναι αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν πολλά διαφορετικά πράγματα.»
«Το ζήτημα, είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, είναι να ξέρεις ποιος κάνει κουμάντο, αυτό είναι όλο.»
Λούις Κάρολ. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων

[…]

Ό,τι δεν μπορεί να καταστρέψει, το αλλοτριώνει αφομοιώνοντας το προς όφελός του κάνοντάς το διάσημο. Ενταγμένο στο θέαμα του life-style και απαλλαγμένο από κάθε δυσάρεστη εξωσυστημική αναφορά, ανήκει πια στον κόσμο του εμπορεύματος.