Η εφημερίδα της μαχόμενης αποσύνθεσης
Το Γκρανκ κυκλοφόρησε 4 τεύχη στα τέλη του ’80 κι εστίαζε στην ανεξάρτητη εγχώρια σκηνή. Αποτελούσε σύμπραξη του Θόδωρα Μπασιάκου, Κυριάκου Μουτίδη, Παύλου Ρήγα και Γιώργου Χλωρού με συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, στήλες και άρθρα άποψης που ξέφευγαν από τα mainstream μουσικά πλαίσια και από αυτό που αποκαλούμε τέχνη. Ξεχωρίζουμε μέσα στα τεύχη αφιέρωμα στο σοβιετικό ροκ, την συνεντεύξη των Yell o Yell καθώς και των Όρα Μηδέν, Slow Motion, και Yeah!
Χαρακτηριστικότερο ίσως της τομής που επιχείρησε να κάνει το ΓΚΡΑΝΚ είναι το μανιφέστο που γράφτηκε από τον Μπασιάκο στο 2ο τεύχος:
Από το πρώτο τεύχος ως εδώ μεσολάβησε κάποιο διάστημα, περίπου δύο μηνών, παρόλο που ο στόχος μας ήταν μια μηνιάτικη έκδοση. Αυτή η καθυστέρηση ήταν αναγκαία. Χρειάστηκε να κάνουμε αυτοκριτική και να χαράξουμε τις κατευθύνεις μας. Για μας δεν είναι μόνο η εκδοτική εμπειρία που μετράει, είναι πρώτα απ’ όλα η καινούρια σχέση που μέσα απ’ αυτήν την έκδοση αναπτύσσεται ανάμεσα σε μας και στην πραγματικότητα.
Το πρώτο τεύχος ήταν με μια λέξη χάλια.
ΔΕΝ ξεπεράσαμε από άποψη μορφής τους περιορισμούς που θέτει ένα μουσικό έντυπο, περιορισμούς γλωσσικούς, αισθητικούς, εκφραστικούς. ΔΕΝ ξεπεράσαμε τον κομφορμισμό στη χρήση των μέσων που είχαμε στην διάθεσή μας. ΔΕΝ ξεπεράσαμε τον εαυτό μας. Ο συναισθηματισμός πάει πάντα μπουσουλώντας, αλλά η εποχή μας τρέχει. Τώρα πια πρέπει να τρέξουμε και ‘μείς. Δεν έχουμε καιρό ούτε καν να κοιτάξουμε πίσω.
Στο πρώτο λοιπόν ερώτημα, αν πρέπει ή όχι ν’ αποκηρύξουμε το πρώτο τεύχος, απαντάμε όχι. Κανείς δεν γεννιέται δρομέας.
Έπειτα, μπήκε το ζήτημα «πολιτική». Από μια άποψη τα πάντα είναι πολιτική, όπως πριν 500 χρόνια τα πάντα ήταν θρησκεία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ΤΕΧΝΗ. Χωρίς να είμαστε πολιτικά αδιάφοροι, είμαστε αποφασισμένοι –κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία τώρα, που οι ταξικές κοινωνικές αντιφάσεις οξύνονται σε παγκόσμια κλίμακα- να χτυπήσουμε αμείλικτα τόσο αυτόν που θα θελήσει να ξαποστείλει την ΤΕΧΝΗ στον Παρνασσό των ελεφάντων, όσο κι εκείνον που την θέλει να σέρνεται δουλικά πίσω από την πραγματικότητα, ανίκανη να σταθεί στα δικά της πόδια και να περπατά χωρίς ξυλοπόδαρα δανεισμένα από την πολιτική.
Εμείς παλεύουμε για την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ και για ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ.
Ο δικός μας εχθρός είναι η επίσημη κουλτούρα, ο ακαδημαϊσμός, η στενοκεφαλιά και οι «ειδικοί», όλοι αυτοί που σήμερα καταπνίγουν τον ΕΓΩΙΣΜΟ –την κατεξοχήν δημιουργική δύναμη του ανθρώπου- μέσα στους μικροϋπολογισμούς, τα γούστα, τις αρετές και το σιχαμερό «ρεαλισμό».
Μέσα μας φυσάει η ίδια θύελλα, το ίδιο STURM, που ξεσηκώνει τα μυαλά της νεολαία όλων των εποχών ενάντια σε κάθε τι γέρικο, παρτοπαράδοτο, ιερό…
Αυτό που λείπει από την εκδοτική δραστηριότητα των νέων είναι ένας οργανωτής. Ο πολιτισμός είναι κι αυτός ένας πόλεμος. Εμείς δεν αρνούμαστε να συμμετάσχουμε, απεναντίας, είμαστε έτοιμοι και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο βρισκόμαστε εδώ. Όχι άλλα περιθωριακά έντυπα. Η μπουρζουάδικη επιστήμη που ονομάζεται κοινωνιολογία έχει λανσάρει τον αποπροσανατολιστικό όρο «υποκουλτούρα». Είναι απάτη, πιο μεγάλη κι από την θεολογία. Η κουλτούρα είναι μία, αυτή της κυρίαρχης τάξης.
Θέμε να ενώσουμε όλες τις δυνάμεις της νεολαίας σ’ ένα μέτωπο, ενάντια στην κουλτούρα, ιστορικά, όπως αυτή εξελίσσεται: από την κλασσική ομορφιά ως τη νεοκλασσική ομορφιά κι από τις βυζαντινές αγιογραφίες ως την μοντέρνα τέχνη – ιερογλυφικά και κτερίσματα στην πυραμίδα του φαραώ Ιόλα του έσχατου.
Αν η τέχνη είναι η ουσία της ζωής, πρέπει να μάθουμε να οργανώνουμε καλλιτεχνικά τη ζωή μας, να κάνουμε τη ζωή μας ποίημα, δημιουργία. Αυτό είναι αδύνατο, όσο η ΤΕΧΝΗ ανήκει στους λίγους, στους ειδικούς και στους τεχνοκράτες, στη λεγόμενη πνευματική ηγεσία. Γι’ αυτό δεν χαριζόμαστε σε κανέναν! Χτυπάμε την ηθική των αφεντικών, όπως και την ηθική των σκλάβων, την αισθητική των αφεντικών, όπως και την αισθητική των σκλάβων, την κοινωνία των αφεντικών και των σκλάβων.Κάτω! Κάτω!
Εμπρός! Εμπρός!
*Το φωτογραφικό αρχείο παραχωρήθηκε από τον Γιώργο Χλωρό
ΓΚΡΑΝΚ #1 Δεκέμβριος 1986
ΓΚΡΑΝΚ #2 Φεβρουάριος 1987
ΓΚΡΑΝΚ #3 Απρίλιος 1987
ΓΚΡΑΝΚ #4 Ιανουάριος 1989
