Το Ταξίδι Στον Χωροχρόνο επιμένει. Τον Σεπτέμβριο έβγαλε το 15ο του τεύχος και έστω και αργά το διαβάσαμε δίνοντας του τον χρόνο που του αρμόζει.
Για κάποιο λόγο νομίζω πως δεν υπάρχει πιο αντιπροσωπευτική εικόνα από αυτήν μιας παρέας που σε μια πλατεία σκάλισε συλλογικά το παρακάτω:
Μπροστά στο τέλμα που μας
οδηγούν, μόνο η ηδονή μας μένει
Ήμουν πάντα ο ίδιος
Αενάως γυρνώ, δίχως αιτία και σκοπό
Οι μέρες ατέλειωτες, ατέρμονες
ένα απόλυτο χάος, ένα
απόλυτο τίποτα
Βουβά τα χέρια, βουβά τα πόδια,
βουβό το χώμα ολάκερο
Το ξέρεις πως όταν όλα τελειώσουν
και μείνουμε πρώτη φορά μόνοι
το πρώτο φύλλο θα χαϊδέψει τον καινούριο
κόσμο
Χρόνια εγκλωβισμένοι στο ολοκαύτωμα
δεν κατάφερα να γνωρίστώ με τα μάτια σου
Λύσσα της νύχτας που περνά μέσα σε δωμάτια φωτεινά
Αφήστε λοιπόν το φούξια χταπόδι να τεντώσει
τα πλοκάμια του και να φορέσει το κραγιόν και τα γάντια του
Νύχτα πρώιμου καλοκαιριού
Τα φύλλα κιτρίνισαν
τα όνειρα γίναν ωκεανός
μια τελευταία ανάσα
ύστερα το άπειρο
Περιμένοντας να πέσει η αυλαία…
Ο επίλογος είναι πάντα σκληρός
όπως ο θάνατος
Καληνύχτα
Έντυπο δρόμου για αναρχικά ρομαντικούς ή για ρομαντικά αναρχικούς;
Υπάρχει πάντα κάτι οικείο στην ποίηση που γράφεται από αγνώστους. Στην ποίηση που δεν μιλά για τετριμμένα. Στην ποίηση που μεταξύ μας και εσύ σκάρωνες μικρός.
Θέλουμε να γράψουμε κάτι και μας βγαίνει κάτι άλλο.
Πάντα έτσι γίνεται… Ούτε που ξέρουμε τι σκεφτόμαστε.
Μα στο τέλος ισορροπούμε με τις φράσεις.
Ε λοιπόν πάνε 7 χρόνια από τότε που συνυπάρχουμε στον δρόμο
και ακόμα νοιώθουμε πως είμαστε όπως την πρώτη εβδομάδα.
Και εις άλλα με Υγεία!
Χαρακτηριστικά έκδοσης
Ταξίδι Στον Χωροχρόνο #15 / Σεπτέμβριος 2015 / με δώρο αυτοκόλλητο.
