Από παλιούς φανζινάδες έχω ακούσει την άποψη ότι τα μέσα και οι δυνατότητες για να εκδόσεις το ζιν σου τη δεκαετία του ’80 ήταν ελάχιστες σε σχέση με σήμερα. Η αίσθηση που μου δημιουργείται είναι πως απ’ το μυαλό αυτών των ανθρώπων περνάει το “πόσα θα μπορούσαμε να κάνουμε αν τα είχαμε όλα αυτά τότε”. Για μένα, όλες αυτές οι δυσκολίες του τότε, από το πως θα στήσεις το έντυπο μέχρι το πως θα το τυπώσεις και θα το διανέμεις, ήθελαν πολύ πείσμα και προσπάθεια για να ξεπεραστούν. Απαιτούσαν αφοσίωση και πάθος, στοιχεία που συνέβαλαν στο να γίνουν τα ζινς αυτά που τελικά έγιναν.
Η εύκολη πρόσβαση στα μέσα δημιουργίας και το δίκτυο διανομής, δεν είναι κάτι που απαραίτητα έχει κάνει τα ζινς “καλύτερα”. Ίσα-ίσα, ορισμένες φορές η ευκολία με την οποία γίνονται τα πράγματα σήμερα, δεν απαιτεί ούτε αφοσίωση, ούτε πείσμα, ούτε χρόνο, ούτε κολλημένο μυαλό. Τι απαιτεί; Σε κάποιες περιπτώσεις, ένα δίωρο σ’ ένα workshop “φτιάξε κι εσύ το δικό σου φανζίν”, σε κάποιες άλλες οργανωτικές και διαπροσωπικές ικανότητες για να μαζέψεις 20 νοματαίους να δώσουν το κατιτίς τους για ένα συλλογικό έργο. Ίσως αυτή είναι η εξέλιξη των ζιν, αλλά και πάλι εμένα μου μοιάζει θλιβερό. Θλιβερό με την έννοια πως το φανζίν φαίνεται να μετατρέπεται από απόσταγμα των ιδεών, της αφοσίωσης και των συναισθημάτων κάποιου/ας, σε παράθεση δημιουργημάτων χωρίς ουσιαστική συνοχή ή κάτι που γίνεται απλά “επειδή μπορώ”.
Όλες αυτές οι σκέψεις έγιναν με αφορμή το Asthenia #1. Οι δύο curators (;!) του zine βρήκαν ένα θέμα, το επικοινώνησαν στο χώρο τους, λάβαν κάποια έργα και τα ανθολόγησαν. Παράλληλα έστειλαν και δελτία τύπου -από τη lifo μέχρι την ΕΡΤ- για την κυκλοφορία και την ταυτόχρονη έκθεση των έργων.
Ασθένεια είναι μια μεταφορά της τρέχουσας πραγματικότητας – χρονολογία 2015. Της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζούμε, δημιουργούμε, ερωτευόμαστε, αναπνέουμε.
“If I can’t dance to it, it’s not my revolution” (Αν δεν μπορώ να χορέψω, δεν είναι η επανάσταση μου) γράφει η Emma Goldman
Επανάσταση είναι μια ιδέα – θολή κυρίως – που ριζώνει στο μυαλό μας όταν νιώθουμε αδικημένοι, παραμελημένοι, όχι χαρούμενοι.
Με βάση αυτήν την ιδέα και αντλώντας έμπνευση από την Emma Goldman ζητήσαμε από 12 καλλιτέχνες να οραματιστούν την δικιά τους επανάσταση.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Augusta Atla, Αριστομένης Θεοδωρόπουλος, PhotoHarrie, Αντιγόνη Θεοδώρου, Αμαλία Βεκρή, Αλέξιος Παπαζαχαρίας, Rilene Markopoulou, This is Opium, Μαργαρίτα Μποφιλίου, Bjenny Montero, Γιωργία Καρύδη, Μαρία Τζανάκου
Επιμέλεια: Αμαλία Βεκρή και Αντιγόνη Θεοδώρου
Προσωπικά το ζιν δε μου είπε κάτι, αλλά δεν είναι πως το γούστο μου είναι κάποια απόλυτη αλήθεια. Για το περιεχόμενό του είμαι κάπου στο “όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει”. Πιθανολογώ πως η έκθεση θα ήταν καλύτερη, ενώ καλύτερα θα ήταν αν το asthenia ήταν απλά ένας κατάλογος έκθεσης.
