Το χαμένο αγόρι γράφτηκε από το φθινόπωρο του ’07 έως το χειμώνα του ’09. Πήρε την τελική του μορφή με κάποιες προσθαφαιρέσεις στους επόμενους μήνες, και τυπώθηκε το δεκέμβρη του ’10. Γράφτηκε μέσα στις βροχές της πανεπιστημίου και της πατησίων, πάνω στο παγκάκι πίσω από τον ηλεκτρικό βράδυ, ένα μεσημέρι στο τελευταίο βαγόνι του συρμού, ξανάνιωσε στο δωμάτιο της φιλοθέης πριν πεθάνω έπειτα στην εξώπορτα, μάτωσε προσπαθώντας να τη πλησιάσει σε κακόφημους πεζόδρομους αλλά οι εξαρτήσεις, της ήταν πιο ελκυστικές, ξαγρύπνησε δίπλα στη μπαλκονόπορτα νησιού του ιονίου –εκεί που το μυαλό τράκαρε και στο πεδίο του άρεως– γράφτηκε μετά απ τις πέτρες πάνω στα γουρούνια στην ασοεε το’08, πίστεψε, πάνω στην άκρη κτηρίου, νότια της αθήνας πιο ψηλά απ τη θάλασσα, γονάτισε πίσω από το ακουστικό σταθερού τηλεφώνου, μελαγχόλησε στο «μπαλκόνι» του λόφου στο στρέφη, γράφτηκε σε έξαρση στη πυλωτή πολυκατοικίας και στο μηχανάκι της οδού βατατζή, πάνω στο κρεβάτι μου, δίπλα στη σόμπα, όπου στάθηκε και εκείνη κοντά γράφτηκε. Και πλέον έγινε αυτό που έγινε, αυτό που κάναμε, έκανε, έκανα. […]
Σχεδόν κάθε ποίημα στο Χαμένο Αγόρι είναι μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς ένα σκοτεινό τέλος. Ίσως γι’ αυτό και το “χαμένο”, αφού το αγόρι μοιάζει να ‘ναι εγκλωβισμένο σε μια ζωή όπου δε μπορεί να έχει αυτό που θέλει. Παίρνει μονάχα ψήγματα αγάπης/έρωτα/ευτυχίας που στιγμιαία θα χαθούν σαν να ξυπνά από όνειρο.
Αν μπορούσα να τρυπώσω σε κάποιον από τους στίχους, μάλλον θα έγραφα carpe diem!
Το Φθινόπωρο του 2007 ο alobomi κυκλοφόρησε το Για Την Θλίψη Της Ηδονής, Για Την Ηδονή Της Θλίψης.
Ένα ποιήμα του συμπεριλαμβάνεται και στο 5ο τεύχος του Apeb.o.t..
Διανομή
Η έκδοση αυτή διανέμεται σε καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, σε συγκεκριμένα βιβλιοπωλεία των Εξαρχείων και του πεζόδρομου της Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη, και φυσικά χέρι με χέρι. Τέλος για όποιον ενδιαφέρεται στέλνεται από τον alobomi και μέσω ταχυδρομείου.
