Το Ελπίζω Χωρίς Ελπίδα επιμελείται ο Βασίλης και περιέχει δικά του κείμενα (μικρά διηγήματα).
Ομολογώ ότι με ενθουσίασε η εμμονή του στους χωρίς αιτία φόνους που διαπράττει ο ίδιος μέσα στα διηγήματά του. Το κλίμα θυμίζει πολύ “doom generation”, καθώς ο ήρωας που τις περισσότερες φορές ταξιδεύει με ένα αμάξι στην Εθνική οδό διαρκώς όλο και κάποιον δολοφονεί στο περασμά του…. Πολύ εμμονή επίσης με το όνομα “Αλεξάνδρα” που διαρκώς εμπλέκεται μέσα στις ιστορίες….
Με λίγα λόγια δηλαδή ενθουσιάστηκα!
[Πηγή: Παρακμή]
Τεύχη
- Ελπίζω Χωρίς Ελπίδα #1, Σεπτέμβριος 1995
- Ελπίζω Χωρίς Ελπίδα #2, Ιανουάριος 1998
- Ελπίζω Χωρίς Ελπίδα #3
Βλέπε επίσης την Μεταλο-Mάνα.
Reviews Τευχών
Ελπίζω χωρίς Ελπίδα #2
Ελπίζω χωρίς Ελπίδα, τεύχος 2, Γενάρης του ’98. Προσωπικά κείμενα, μικρές ιστορίες (δεν είναι συμβατικές τόσο ώστε να τις χαρακτηρίζαμε “διηγήματα”), ποίηση. Το στυλ γραφής είναι ιδιαίτερα προσωπικό και ιδιαίτερα περίεργο! Είναι ίσως το πιο περίεργο ελληνικό φανζίν που λάβαμε πρόσφατα και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, αν και δε σου γεμίζει το μάτι (η εμφάνιση είναι ελαφρώς απαράδεκτη) με την πρώτη. Περαιτέρω “κριτική” περιττεύει, χρειάζεται να το γνωρίσεις προσωπικά για να καταλάβεις.
[Πηγή: Μ’ Ακούει Κανείς Διάολε? #06. Μάρτιος-Απρίλης ’98]
