Καταρχήν πόσο καιρό υπάρχει το περιοδικό , ποία είναι τα άτομα που το πλαισιώνουν και ποιος ο χαρακτήρας του;
Immigrant Zine (όλοι μαζί): Το Immigrant Zine υφίσταται από το Δεκέμβρη του 2003 με το πειραματικό-δοκιμαστικό -τότε- τεύχος #0 (16 σελίδες, αγγλικά, μέγεθος Α5) και ονομάστηκε έτσι, δηλαδή τεύχος #0 γιατί απλά θέλαμε να δούμε πως θα ήταν τυπωμένο, που θα μπορούσαμε να βελτιωθούμε κτλ.). Από τότε, έχουμε κυκλοφορήσει άλλα 3 τεύχη: Σεπτέμβριος 2004, τεύχος #1 (32 σελίδες, ελληνικά και αγγλικά, μέγεθος Α5), Απρίλιος 2005 τεύχος #2 (64 σελίδες, ελληνικά και αγγλικά, μέγεθος Β5), Δεκέμβριος 2005 τεύχος #3 (32 σελίδες, ελληνικά και αγγλικά, μέγεθος Α4) και συνεχίζουμε ακάθεκτοι έχοντας στο νου μας να κυκλοφορούμε ετησίως δύο
-τουλάχιστον- τεύχη.
Το Immigrant Zine δεν είναι περιοδικό αλλά ένα ανεξάρτητο, εναλλακτικό, μη κερδοσκοπικό έντυπο ή αλλιώς φανζίν που φιλοδοξεί να προβάλει την αυτοοργανωμένη κουλτούρα πρωτίστως ως παράδειγμα το ίδιο αυτοοργανωμένης δραστηριότητας και ακολούθως καλύπτοντας και προβάλοντας ανάλογες ουσιαστικά ανεξάρτητες φάσεις παγκοσμίως. Η διαφορά του με αυτής της λέξης περιοδικό έγκειται στο ότι η περιοδικότητά του δεν είναι σταθερή αλλά κυκλοφορεί σε μη τακτά χρονικά διαστήματα. Επίσης, η διανομή του γίνεται από τα ίδια τα μέλη του.
Τα άτομα που το πλαισιώνουν είναι οι: Ερμής Α., Κώστας Κ., Πετροπάν (που είχαν την ιδέα και ίδρυσαν μαζί με τον Σάββα αυτό το όνειρο που τελικά έγινε πραγματικότητα με την έκδοση του τεύχους #0), Γιώργος Σκ., Πάνος Άσθμα, Ζαφείρης (κατά σειρά άφιξής τους στο φανζίν), άτομα με κοινές ανησυχίες για τα μουσικά δρώμενα της αυτοοργανωμένης (do it yourself) μουσικής σκηνής αλλά και με πολλές εσωτερικές διαφωνίες που μας κάνουν ένα πλουραλιστικό και συνάμα πλουσιότερο, σε ύλη και περιεχόμενα, έντυπο. Εδώ, να δώσουμε τις ευχαριστίες και τους χαιρετισμούς στον Σάββα από τη Θεσσαλονίκη που ήταν συνιδρυτής του φανζίν μας και αποχώρησε μετά την έκδοση του τεύχους #1.
Ο χαρακτήρας του έχει να κάνει καθαρά με την στήριξη και την ενίσχυση μη-κερδοσκοπικών μουσικών και κατ’επέκταση μουσικών σχημάτων, συνήθως πανκ μουσικής και παρακλάδιων της (αλλά και όχι μόνο) καθώς και με την κοινωνική και ανθρώπινη πλευρά μέσα από τα παραπάνω είδη και υποείδη μουσικών.
Στόχος είναι, λοιπόν, η επικοινωνία με τον κόσμο εκεί έξω και η δημιουργία κοινοτήτων, κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητων, που να μοιράζονται περισσότερα από κενούς ήχους και στυλ. Η μουσική είναι σίγουρα η αφετηρία αλλά οι ανησυχίες μας πάνε πολύ μακρύτερα.
Τόσο με το όνομα του περιοδικού (Immigrant = μετανάστης), όσο και με το γεγονός ότι τα κείμενα είναι γραμμένα σε δύο γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά) ή στο site σας στο ίντερνετ χρησιμοποιείτε έξι γλώσσες !!! (ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά, αλβανικά, σερβοκροάτικα και πολωνικά), τι θέλετε να δείξετε με αυτή σας την κίνηση ;
George Sk.: Για το όνομα ο καθένας έχει την δική του ερμηνεία. Για μένα έχει να κάνει με το πως αισθάνεσαι όπου κι αν βρίσκεσαι, με το πόσα πολλά ή λίγα μπορεί να έχεις να μοιραστείς με τους γύρω σου όποιοι και αν είναι αυτοί. Και πρακτικά να το δεις, «είμαστε όλοι μετανάστες» ή τουλάχιστον κάποιοι πρόγονοί μας κάποτε ήταν.
Βασικός στόχος αυτής της προσπάθειας είναι, όπως προανέφερα, η επικοινωνία, εξ’ου και οι δυο γλώσσες. Η έδρα κάποιων από εμάς εξακολουθεί να είναι στο εξωτερικό και πολλά τεύχη φεύγουν εκεί. Πίσω από τις έξι γλώσσες υπήρχε η αγνή πρόθεση να ανοιχτούμε προς τις hardcore punk σκηνές των βαλκανίων κυρίως. Θα πρέπει πάντως να αρκεστούμε σε ελληνικά και αγγλικά καθώς είναι πρακτικά αδύνατον να μεταφράζονται ολόκληρα τα τεύχη σε τόσες γλώσσες.
Ζαφείρης: T’ όνομα -ασχέτως εμπνευστή- είναι διαχρονικό… Πέρα από κάποιους που θέλησαν και πήγανε στο εξωτερικό για τις σπουδές τους και δε τα βρήκαν,όπως φαντάζονταν, αισθανόμαστε ξένοι στην ίδια «μας» τη χώρα, τη γειτονιά, τη σχολή ακόμη κάποιοι από μας στην οικογένειά τους. Η λέξη immigrant φέρνει συνειρμούς βέβαια και για την ελληνική περίπτωση: από τη μια, εκροή από μετανάστες (κάποιοι είχαμε μέλη οικογένειας που έφυγαν στο εξωτερικό), από την άλλη εισροή από μετανάστες. Τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, που είναι διάχυτα στην ελληνική κοινωνία μάς κάνουν και ντρεπόμαστε, ενδεχομένως ακόμα και να εξοργιζόμαστε.
Ερμής Α.: Καταρχήν, περί του τίτλου πιστεύω ότι ξεκίνησε από το ότι η μουσική είναι όχι μόνο παγκόσμια και πέραν ότι μιλάει σε ανθρώπους κάθε εθνικότητας άλλα και στο ότι υπάρχουν μουσικές και μπάντες σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Επίσης, έπαιξε και μεγάλο ρόλο το ότι τα μέλη του φανζίν ήταν το ένα με το άλλο πολύ μακρυά! Άλλοι στην Ελλάδα (τι Αθήνα, τι Θεσσαλονίκη), τι Γερμανία, τι Αμερική.
Τώρα όσον άφορα στις δύο γλώσσες: δε λέω, έλληνες είμαστε και απευθυνόμαστε σε μεγάλο αριθμό ελλήνων αλλά το φανζίν δεν απευθύνεται εξ’ ολοκλήρου μόνο σε αυτούς αλλά και σε κάθε άνθρωπο και σαν fanzine θέλουμε να ακουστούμε οσο πιο μακρυά γίνεται π.χ. και στον αμερικάνο και στον γερμανό και στον γάλλο και στον ιάπωνα και στον μεξικάνο βρε αδερφέ! Τα αγγλικά είναι απλά η κοινή γλώσσα που υπάρχει και είναι το μέσο ολονών μας.
Κώστας Κ.: Οι έξι γλώσσες στην ιστοσελίδα μας και οι δύο γλώσσες στο φανζίν στοχεύουν στην επικοινωνία με άτομα από το εξωτερικό, η οποία καθίσταται ως το σημαντικότερο κίνητρο για τη συνέχεια της προσπάθειάς μας. Η σελίδα είναι πιο ευέλικτη και προσβάσιμη από οποιαδήποτε μεριά του πλανήτη σε οποιαδήποτε στιγμή, κάνοντας το παραπάνω εφικτό. Παρ’ολ’αυτά δεν είμαστε webzine και ούτε θέλουμε να χαρακτηριστούμε ως ένα τέτοιο. Αγαπάμε το χαρτί και τις εναλλακτικές που προσφέρει, το γραπτό λόγο, τα σχέδια, τα σκίτσα και οτιδήποτε άλλο τυπώνεται πάνω σε αυτό, τα τυπογραφεία και τους δαίμονες που κατοικούν εκεί.
Πετροπάν: Το όνομα προήλθε από το γεγονός ότι την εποχή που βγήκε το πρώτο μας τεύχος (το δοκιμαστικό #0) οι τότε τρεις από τους τέσσερις συμμετέχοντες έμεναν εκτός Ελλάδας όπως και τώρα συνεχίζουν οι ίδιοι ή και κάποιοι άλλοι. Όμως, προσωπικά πιστεύω ότι το να νιώθεις μετανάστης ή ξένος (με ή χωρίς εισαγωγικά) πολλές φορές δεν έχει να κάνει με το αν είσαι εντός ή εκτός των συνόρων μιας περιοχής, αλλά με το πως αισθάνεσαι όπου κι αν βρίσκεσαι και πως βιώνεις τις συμπεριφορές των γύρω σου. Μπορεί να νιώθει κάποιος ξένος ακόμα και στην ίδια του τη χώρα, στο ίδιο του το σπίτι, στην ίδια του την οικογένεια καθώς μπορεί να είναι διαφορετικός με το κατεστημένο της κοινωνίας που ζει και να θέλει να αλλάξει μια πραγματικότητα που δεν του κάνει ή δεν του αρέσει.
Αρχικά θέλαμε και συνεχίζουμε να θέλουμε να απευθυνόμαστε σε όλο και περισσότερο κόσμο, άλλωστε αυτός είναι και ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους ύπαρξής μας. Με το να γράφουμε σε δύο γλώσσες στο έντυπο και να χρησιμοποιούμε έξι διαφορετικές στην ιστοσελίδα ερχόμαστε σε επαφή και επικοινωνία με άτομα που ούτε θα μας πέρναγε ποτέ να επικοινωνήσουε μαζί τους και ιδιαιτέρως στις βαλκανικές όμορες χώρες. Δεν θέλουμε να περιοριζόμαστε στα ελλαδικά σύνορα.
Πάνος Άσθμα: Κάποια άτομα, και πολύ λογικά φυσικά, έχουν ίσως παρερμηνεύσει την ονομασία του έντυπου αυτού. Ευκαιρία, λοιπόν, να ξεδιαλύνει λίγο η κατάσταση. Η επιλογή του ονόματος «immigrant = μετανάστης» έχει επιλεχθεί μεταφορικά μιας και από την στιγμή που το φανζίν αυτό ξεκίνησε και ως σήμερα οι μισοί από την ομάδα βρίσκονταν και βρίσκονται ακόμα στο εξωτερικό για σπουδές (Γερμανία, Αγγλία, ΗΠΑ, Αθήνα και Σουηδία). Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι ζήσαμε κακουχίες, ρατσισμό ή αντίξοες συνθήκες εργασίας στα μέρη αυτά που κάποιοι από εμάς βρέθηκαν. Καμία σχέση, λοιπόν… και για αυτό δεν θέλουμε να δώσουμε κάποια λανθασμένη εντύπωση.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι νιώσαμε και νιώθουμε μετανάστες μέσα στην ίδια την κοινωνία, την οποία ζούμε και στην καθημερινότητα μας ανεξαρτήτου της σημαίας που ο τόπος στον οποίο παραμένουμε μπορεί να φέρει. Αν θυμηθώ πως ένιωθα στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη γειτονιά μου, στην εργασία μου και εμβαθύνω τα συναισθήματα που οι τόποι αυτοί μου έχουν δημιουργήσει, τότε δε νομίζω να υπάρχει μεγάλη διαφορά από αυτά που νιώθει ένας πραγματικός οικονομικός μετανάστης. Το να μιλάς την ίδια γλώσσα με κάποιους και το να μένεις στην ίδια γεωγραφική περιοχή για όσο ζεις, δεν σημαίνει ότι έχεις απαραίτητα να μοιραστείς κάτι με τους ντόπιους συνανθρώπους σου ή ότι νιώθεις λιγότερο μοναξιά. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει με εμάς και ο μόνος χώρος στον οποίο νιώθουμε λιγότερο ξένοι είναι αυτός του diy-punk. Όσον αφορά την επιλογή τόσων διαφορετικών γλωσσών στην ιστοσελίδα μας, είναι απο την επιθυμία να διευκολύνουμε τους μη ομιλούντες της ελληνικής να μάθουν για το έντυπο και για διάφορες άλλες δραστηριότητες που μπορεί να σχετίζονται με τη φάση μας.
Υπάρχει διακίνηση του περιοδικού και στο εξωτερικό ;
Κώστας Κ.: Προσπαθούμε να στέλνουμε κάθε φορά, όσα περισσότερα τεύχη μπορούμε στο εξωτερικό (εκεί αποσκοπεί και η αγγλική γλώσσα άλλωστε), μέσω συγκροτημάτων που περιοδεύουν από την χώρα μας, diy δισκογραφικών, distros, από εμάς (κάτοικοι του εξωτερικού), από γνωστούς που είτε έχουμε, είτε μας βρίσκουν μέσω του φανζίν κτλ. Θα έλεγα ότι καλύτερα διανέμεται μέσω του παγκόσμιου d.i.y δικτύου, αν υπάρχει τέτοιος όρος. Σε περιπτώσεις που η διακίνηση είτε δεν είναι εφικτή είτε επειδή έχουν εξαντληθεί τα τεύχη, έχουμε «ανεβάσει» στην ιστοσελίδα μας όλα τα προηγούμενα τεύχη (εκτός του 0#) σε μορφή .pdf και σε ανάλυση που επιτρέπει ακόμα και την (επαν)εκτύπωση σε τυπογραφείο (οffset).
Πετροπάν: Όπως έχει διανεμηθεί σε ολόκληρη την επικράτεια του ελλαδικού χώρου, δηλ. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Λάρισα, Πάτρα, Βόλος, Χανιά, Πύργος, Αλεξανδρούπολη, Χαλκίδα, Ρέθυμνο, με το ίδιο σκεπτικό, η διανομή έχει φτάσει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη μας, δηλ. Γερμανία, Δανία, Η.Π.Α, Σουηδία, Αγγλία, Κάτω Χώρες, Βέλγιο, Αυστραλία, Τουρκία, Π.Γ.Δ της Μακεδονίας, Σερβία/Μαυροβούνιο, Κροατία και στόχος μας είναι να φτάνει τεύχος με τεύχος σε ολοένα και περισσότερα χέρια ανά τον κόσμο.
Πάνος Άσθμα: Ένας από τους βασικούς και σε μεγάλο βαθμό επιτευγμένους στόχους του φανζίν μας ήταν, είναι και θα είναι να φτάσει η φωνή μας στο μακρινότερο σημείο αυτού του πλανήτη. Αυτός είναι και ο λόγος χρήσης της αγγλικής και επίσης θέλουμε να δείξουμε ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο φέτα, ήλιος και παραλία. Υπάρχουν αρκετά δραστήρια άτομα στον χώρο του diy σε όλη την Ελλάδα και το φανζίν αυτό, επιβεβαιώνει την ύπαρξη μιας ευρύτερης κινητικότητας στον χώρο αυτό. Φυσικά, το φανζίν μας εκφράζει μια μικρή μερίδα ατόμων που δημιουργούν το έντυπο αυτό και όσους συμφωνούν και στηρίζουν τις απόψεις και ενέργειές μας. Το φανζίν έχει φτάσει στις παραπάνω χώρες (βλ. απάντηση Πετροπάν) σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων καθώς και μεμονωμένες κόπιες σε πολλές άλλες χώρες. Αυτό χάρη στη μεγάλη βοήθεια που προσέφεραν περιοδεύοντες μπάντες και φίλοι από τον diy-punk χώρο σε Ευρώπη και Αμερική.
Ζαφείρης: Μα η αγγλική γλώσσα εκεί ακριβώς αποσκοπεί. Ίσως ν’ ακούγεται μεγαλεπήβολο, αλλά έτσι μπορούμε να έρθουμε σ’επαφή με τις σκηνές από τις γύρω χώρες (Βαλκάνια, Μεσόγειος, ανατολική Ευρώπη). Ακόμη και πριν τον εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία υπήρχε σκηνή σε άνθηση, ενώ ακόμη και τώρα τα πράγματα μεταξύ της underground κοινότητας παραμένουν όπως πρώτα: ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ τους. Ενώ στο Ισραήλ το κύμα αρνητών στράτευσης στον κατοχικό στρατό προέρχεται από αυτό τον χώρο, επίσης σ΄ένα κλίμα ανόδου της Ρώσικης ακροδεξιάς δολοφονήθηκε ο πανκ μουσικός και ακτιβιστής Timur Κacharava. Αποτελεί μεγάλη απορία γιατί ακόμη κι ελλαδικές μπάντες που δε νοιάζονται εάν θα δηλώσουν «underground», δεν έχουν ανοίξει τους ορίζοντές τους στις γύρω χώρες. Αυτό και μόνο δείχνει πως η αληθινή αγάπη για τη μουσική & επικοινωνία πέρα από κέρδη & πωλήσεις, είναι υπεράνω συνόρων…
Είναι πολύ ενδιαφέρον που ασχολείστε με σκηνές του εξωτερικού μέσα από συνεντεύξεις , reviews , κείμενα κ.α. Τι θετικά και τι αρνητικά μπορείτε να βρείτε συγκριτικά με την ελληνική σκηνή;
Ζαφείρης: Γενικά, υπάρχει η τάση για εξιδανίκευση – μίμηση κάθε τι ξένου. Από την άλλη, το αρχικό νόημα κάποιας σκηνής ή κοινότητας μπορεί πολύ εύκολα να διαστρεβλωθεί αφού είναι ξεκομμένο απ’τις αρχικές του ρίζες κι ιδιαίτερες συνθήκες. Είναι δυνατόν να μεταφερθεί εδώ αυτούσιο το οi- punk; Οι χειρώνακτες εργάτες στην Ελλάδα δεν πάνε σε pubs αλλά σε καφενεία και δεν άκουσαν ποτέ τους rock συστηματικά, οπότε θέλει πολύ δουλειά γι’αυτούς που θα θελήσουν να εκφραστούν μέσω του οi, το «working class pride».
Από ‘κει και πέρα, στο εξωτερικό υπάρχει η βασική διαφορά του κράτους πρόνοιας και του επιδόματος ανεργίας, που έτσι βοηθά όσους νέους/ες θέλουν ν’αυτοεκφραστούν μέσω της τέχνης. Έτσι μπορεί και να στηθεί πιο εύκολα το αυτοχρηματοδοτούμενο-αυτοοργανωμένο-αντιεμπορικό κύκλωμα. Είναι πολύ βασικό αυτό, για να μη πέσουμε σε φαινόμενα diy oρθοδοξίας κι ιδεοληψίες γύρω απ’αυτό.
Ακόμη, στο εξωτερικό, η ύπαρξη κοινωνικών κέντρων από τη 10ετία του ’80 τουλάχιστον, είτε με μορφή κατάληψης είτε παραχώρησης από κάποια επίσημη αρχή είτε αυτοχρηματοδότησης (ενοικίου), βοήθησε στο να συνδεθεί η επαναστατική υπόθεση με την καθημερινή ζωή. Ούτε ξύλινη-ψεύτικη γλώσσα, ούτε παραδοξότητες θεωρίας-πράξης, ούτε μιζέρια κι απογοήτευση άρα και ιδιώτευση… άνθησε έτσι μια underground σκηνή, που πήγε πέρα από τις υπαρξιακές ανησυχίες των καλλιτεχνών και συνδέθηκε με καθημερινές μορφές αντίστασης.
Πετροπάν: Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα από τις συνεντεύξεις, τα ριβιούς και τα άρθρα μας για τις σκηνές του εξωτερικού μαθαίνουμε πολλά για το πως θα μπορούσαμε να δρούμε στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα. Από την άλλη, πάντα βλέπουμε ότι υπάρχουν κάποια αρνητικά, τα οποία προσπαθούμε να τα αποφεύγουμε.
Πάνος Άσθμα: Ένα απο τα βασικά αρνητικά της ελληνικής σκινής είναι ότι ελάχιστες περιπτώσεις συγκροτημάτων παίρνουν όσο σοβαρά θα έπρεπε την ενασχόλησή τους με τη μουσική. Επίσης, υπάρχει και το αντίστροφό του: να την έχουν δει κάποιοι έχοντας κάνει πραγματικά ένα τίποτα. Πολλές μπάντες ισχυρίζονται ότι είναι diy-punk αλλά στο τέλος ούτε punk παίζουν ούτε diy είναι. Προσωπικά, διαπιστώνω ότι σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν καμία ελληνική diy-punk μπάντα (πλην απειροελάχιστων περιπτώσεων) που να είναι σε θέση να συγκριθεί με αντίστοιχες μπάντες του εξωτερικού. Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότερες ελληνικεές μπάντες προβαίνουν σε πραγματοποίηση συναυλιών, ηχογραφήσεων κοκ. πριν ακόμα καλά καλά μάθουν να παίζουν τα όργανά τους. Επίσης, οι κυκλοφορίες είναι πολύ πεσμένες σε ποιότητα τόσο στον ήχο οσο και στην αισθητική και στιχουργία. Αν εξαιρέσουμε το πολύ πέντε με οχτώ μπάντες που κυκλοφόρησαν τη δουλειά τους σε βυνίλιο και ποιοτικά cd, όλες οι άλλες εμένα προσωπικά μου δίνουν την εντύπωση ότι παίζουν απλά και μόνο για να παίζουν. Τα πράγματα έχουν αρχίσει να παίρνουν κάπως τα πάνω τους αλλά χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά.
Η συμβουλή που θα έδινα στα παιδιά που παίζουν σε ελληνικές μπάντες είναι να πάρουν τον εαυτό τους λίγο πιο σοβαρά και να πιστέψουν ότι μπορούν να πραγματοποιήσουν, δημιουργήσουν και να πουν πολλά περισσότερα μέσω του συγκροτήματός τους. Δε βλάπτει ρε παιδιά να προβάρετε λιγο παραπάνω πριν βγείτε για μια συναυλία, δε βλαπτει να προσπαθήσετε να παίξετε κάτι καινούριο και κάτι διαφορετικό και επίσης δε βλάπτει το να εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία που σας δίνεται για να επικοινώνησετε λίγο παραπάνω με τα άτομα με τα οποία βρίεσκεστε σε επαφή. Επίσης, είναι πλέον καιρός να αρχίσουν οι ελληνικές μπάντες να περιοδεύουν στο εξωτερικό.
Ένα απο τα σημαντικά θετικα την ελληνικής σκηνής είναι ότι σχεδόν σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν αυτοοργανωμένοι χώροι όπου μπορούν να πραγματοποιηθούν ανεξάρτητες συναυλίες αλλά πολλες φορές ακόμα κι εκεί, για εντελώς άχρηστους, κουτοπόνηρους και ελληναράδικους λόγους, καταλήγουν να μένουν οι χώροι ανεκμετάλλευτοι. Είναι κάπως στενόχωρη αυτή η κατάσταση διότι παλαιότερα (από τα τέλη ‘80 ως και τα μέσα ‘90) η κατάσταση ήταν πολύ πιο υγιής και συνειδητοποιημένη (βλέπε καταλήψεις, συγκροτήματα και κυκλοφορίες τόσων δίσκων όσο και φανζίν κατά την περίοδο αυτή).
Ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι diy δεν σημαίνει κακή ποιότητα, κυκλοφορίες του ποδαριού και επανάσταση χωρίς αιτία. Μέσω του diy μπορείς να κάνεις τα πάντα χωρίς όρους και κανόνες και να προσεγγίσεις το καλύτερο δυνατό σε όλους τους τομείς μιας και δεν υπάρχει κανείς να σε εμποδίσει. Αν εσύ δεν παίρνεις, όμως, στα σοβαρά τον εαυτό σου δεν σημαίνει ότι πρέπει να περιμένεις η diy σκηνή να κάνει το αντίθετο.
George Sk.: Η ελληνική σκηνή είναι περισσότερο αγνή και αυστηρή ίσως σε κάποια ζητήματα όπως (είσοδος, χώροι διαξαγωγής συναυλιών). Είναι σίγουρα πιο ζεστή και πιο ενωμένη από ό,τι οι περισσότερες σκηνές του εξωτερικού. Από την άλλη βέβαια είναι πιο δογματική και δυστυχώς όχι τόσο ενήμερη γύρω από τη μουσική και αυτό φαίνεται.
Ερμής Α.: Προσωπικά, κοντεύω τα πέντε χρόνια στην Αμερική και πιστεύω είμαι σε θέση να συγκρίνω την ελληνική με την Νεοϋρκέζικη σκηνή. Καταρχήν, πρέπει να πω ότι το DIY έχει υποστεί πολλά πλήγματα εδώ και ένας από τους λόγους είναι ότι δεν υπάρχουν καταλήψεις και στέκια μιας και είναι σχεδόν αδύνατο να τις κρατήσουν ανοιχτές. Κατά συνέπεια όλες οι μπάντες όσο DIY και αν είναι, αναγκάζονται να παίζουν κυρίως σε μαγαζιά. Από την άλλη, στην Ελλάδα είτε παίζεις σε μαγαζιά και σε festivals είτε σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους δεν επιτρέπεται να παίζεις και στα δύο. Στο θέμα του που θα παίξει μια μπάντα, βρίσκω τις αμερικάνικες μπάντες λίγο πιο ανοιχτόμυαλες λόγο του ότι δεν έχουν και πολλές επιλογές.
Δεν ξέρω αλλά μου φαίνεται λίγο δύσκολο να δω με το ίδιο μάτι τις δύο αυτές σκηνές. Ξέρω ότι συγκροτήματα που μ’αρέσουν πολύ και από την Αμερική και από την Ελλάδα καθώς και από Γερμανία και Γαλλία και με κάποιο μετρο μπορώ να την συγκρινώ με την σκηνή που ξέρω αλλά είναι λάθος να την καταδικάσσω και να πω «ξέρεις τι, μαζεύεις πολύ κόσμο στις συναυλίες σου και γι’αυτό δεν είσαι underground και DIY μπάντα ή παίζεις εκεί άρα είσαι «ζόφος». Πάντως, μπορώ να πω ότι έχουμε μια συμπαθητική μουσική σκηνή που όμως απαιτεί αρκετή βοήθεια από τους νέους και από νέες μπάντες. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να να προσελκύσουμε τα παιδιά πριν στραφούν στην λάθος μουσική. Αποκαλούν την punk μουσική τις πρέζας αλλά εγώ άλλα έχω δει όσες φορές έχω πάει σε club με bit μουσική και R’n’B (αν και δεν μ’αρέσει να την αποκαλώ R’n’B γιατί δεν έχει με τίποτα να κάνει με την Rhythm and Blues) όπου τα νοθευμένα ποτά, η κόκα και ιδίως τα χάπια πάνε κι ερχόνται. Γιατί κακά τα ψέματα, η ελληνική σκηνή βασίζεται αρκετά και από τις ξένες μπάντες που θα έρθουν να παίξουν.
Κώστας Κ.: Η ελληνική σκηνή είναι σαφώς πιο μικρή, πιο ενωμένη και πιο «ρομαντική» από αντίστοιχες του εξωτερικού. Πιστεύω ότι αυτό που λείπει είναι η ουσιαστική συμμετοχή κόσμου στις ανάλογες φάσεις. Στην Ελλάδα, οι αυτοοργανωμένοι χώροι δεν έχουν είσοδο -σε αντίθεση με χώρους εξωτερικού που έχω βρεθεί- αλλά ένα κουτί ελεύθερης συνεισφοράς.
Ενώ πολύς κόσμος σέβεται αυτή την προσπάθεια και ενισχύει την προσπάθεια με τον δικό του τρόπο, ένα μεγάλο ποσοστό δίνει την εντύπωση του απαθή κομπάρσου – θεατή, προσπερνώντας το κουτί και καταναλώνοντας 10 μπύρες 20 λεπτά αργότερα. Είναι δύσκολο να ευαισθητοποιήσεις τον άλλον να συνεισφέρει, και μέχρι να γίνει αυτό πρέπει οι ίδιοι οι διοργανωτές που τρέχουν για την συναυλία πολλές φορές να βάζουν χρήματα από την τσέπη τους για να βγουν τα έξοδα της μπάντας. Δεν τοποθετούμαι κατά μιας μικρής εισόδου, πιο πολύ για να γίνει κατανοητό ότι η αυτοοργανωμένη φάση, χρειάζεται χρήματα (που φυσικά δεν πάνε σε τσέπη) για να λειτουργήσει. D.I.Y = τσάμπα, το θεωρώ ως την πλέον ηλίθια νοοτροπία που δυστυχώς επικρατεί από αρκετούς στην χώρα μας. Δεν είναι λογικό σε μια συναυλία που παραβρίσκονται κατά μέσο όρο 250 – 300 άτομα να βγαίνουν από το κουτί με το ζόρι 200 ευρώ. Γενικά, είμαι κάθετος στην νοοτροπία της «πόρτας» και στην άρνηση εισόδου σε άτομα που δεν έχουν δυνατότητα να πληρώσουν την «μικρή είσοδο» (κάτι που μου έχει συμβεί στο εξωτερικό σε d.i.y συναυλία μόνο που τότε ήταν 7 ευρώ η είσοδος).
Κατά τ’άλλα μέσω των reviews, συνεντεύξεων και επικοινωνίες με άτομα από το εξωτερικό ανταλλάσουμε πληροφορίες, συγκρίνουμε, ενημερωνόμαστε και προσπαθούμε με τον τρόπο μας να βελτιώσουμε την σκηνή.
Πώς βλέπετε και πώς αντιλαμβάνεστε την D.I.Y. / αντιεμπορευματική σκηνή-κίνημα ;
Κώστας Κ.: Σε μια εποχή που τα μεγάλα πορτοφόλια έχουν μπει στις τέχνες για τα καλά, η D.I.Y κουλτούρα δεν υποκύπτει στην αποπλάνηση και αποτελεί ουσιαστική εναλλακτική λύση για όσους θέλουν να εκφραστούν και να περάσουν το μήνυμά τους με οποιονδήποτε τρόπο και οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Εδώ οι συμμετέχοντες παίρνουν ρόλο πρωταγωνιστή και θέτουν τους δικούς τους όρους μακριά από σπονσοριλίκια, ναρκωτικά, κερδοσκοπία. «Αν όχι, η τέχνη μπορεί να καταλήξει ένα πακεταρισμένο προϊόν, με τον καλλιτέχνη στον πάγκο συσκευασίας, να πιστεύει (εξαπατημένος) ότι είναι ένα ελεύθερο άτομο».
Πετροπάν: Θα ήθελα αυτομάτως να κάνω έναν διαχωρισμό μεταξύ της ελληνικής αντιεμπορεματικής d.i.y σκηνής με αυτήν του εξωτερικού. Πρώτα απ’όλα να πω ότι διαφέρουν πάρα πολύ. Εν συνεχεία, επειδή έχω ζήσει στη Γερμανία, εκεί οι φάσεις (σκηνή-κίνημα-μπάντες-συναυλίες) έχουν το αρνητικό ότι για να μπεις, πρέπει όχι μόνο να πληρώσεις μια είσοδο της τάξεως των 2,5 με 5 ευρώ (το οποίο δεν το κατακρίνω αλλά το στηρίζω ιδιαίτερα αν οι μπάντες που παίζουν σε μια συναυλία είναι από το εξωτερικό {και αυτό θα το στήριζα και το στηρίζω και στην Ελλάδα}) αλλά να υποστείς και τη σφραγίδα που σου βάζει ο άτυπος πορτιέρης όταν μπαίνεις στον συναυλιακό χώρο που μπορεί να βρίσκεται σε μια κατάληψη (νόμιμη ή παράνομη), σε ένα στέκι κοκ.
Στην Ελλάδα, εδώ και κάποια χρόνια και αρχής γενομένης από την λογική που επικρατούσε κάποια χρόνια και επικρατεί και σήμερα στην κατάληψη της οδού Αχαρνών και Χέυδεν (με ένα διάλειμμα κάποιων χρόνων από τα μέσα της δεκατίας του ’90 και μέχρι το τέλος της όπου όντως υπήρχε προαιρετική είσοδος για τις μπάντες από το εξωτερικό), δεν υπάρχει είσοδος, υποχρεωτική ή μη, απλά υπάρχει ένα κουτί όπου αν θες, συνεισφέρεις.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και μία ακόμα περισσότερο σκληροπυρηνική οδός από την ομάδα «συντεχνίαπλην» (+τεχνία-), που λέει ότι ο μουσικός δεν είναι καλλιτέχνης, ότι η μουσική δεν είναι εμπόρευμα αλλά ούτε και θέαμα, με τα οποία και συμφωνώ. Όμως, το να έχεις μια είσοδο για μια μπάντα από το εξωτερικό ώστε να καλύψεις τα έξοδά της, δηλ. τα μεταφορικά της και τα φαγητά της, νομίζω ότι δεν είναι εμπόριο αλλά ούτε και το προωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και όταν μια μπάντα αποφασίζει να βάλει μια μικρή οικονομική τιμή ενίσχυσης προκειμένου να βγάλει τα έξοδά της (ή το κόστος των εξόδων της). Οι εποχές ρομαντισμού, χριστιανισμού και άκρατου ενθουσιασμού περί δωρεάν ή τζάμπα ή χωρίς χρηματικού αντιτίμου εκδηλώσεις νομίζω ότι έχουν τελειώσει. Κανείς δεν θέλει να δίνει λεφτά για ηχεία, για χορδές αλλά χωρίς να δώσεις χρήματα, νομίζω ότι δεν μπορεί να πετύχεις τίποτα. Ακόμα και τα μηχανήματα, τα νοικιάζεις με χρήμα, οπότε είναι αναπόφευκτη η χρηματική συναλλαγή.
Καταλήγω στο ότι δεν έχουμε ανάγκη τα μαγαζιά, εφόσον πάντα έχουμε εξαντλήσει όλα τους αυτοοργανωμένους χώρους και τα στέκια, δεν έχουμε ανάγκη πορτιέρηδες που μας φέρνουν στα όριά μας με την σάπια λογική του ελέγχου, δεν έχουμε ανάγκη τους χορηγούς παπουτσιών, καπέλων, ρούχων κτλ. έτσι ώστε να διοργανώσουμε μια εκδήλωση, μια συναυλία, ένα πάρτυ αλλά χρειαζόμαστε τα δικά μας μέσα για να στήσουμε όλα τα παραπάνω. Παίρνω τα θετικά της κάθε φάσης και σκηνής εντός και εκτός Ελλάδας και σχηματίζω τη δική μου λογική με την οποία δε θέλω ο καθένας να την ενστερνίζεται, να συμφωνεί και να αγαπά αλλά να την σέβεται και να την στηρίζει.
Πάνος Άσθμα: Θα πρέπει να προσθέσουμε πως για την πραγματοποίηση των περισσότερων συναυλιών που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια χρειάστηκε να καταξοδευτούν κάποια από τα άτομα των διοργανώσεων αυτών προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα τόσο της μπάντας όσο και της διοργάνωσης. Αν όλοι όσοι έρχονται στις diy συναυλίες κατέβαλαν το ελάχιστο (εννοώντας ένα και δύο ευρώ ως ελάχιστο και όχι ένα και δύο λεπτά {cents} ) σε αυτό το κουτί της ελεύθερης συνεισφοράς τότε πραγματικά δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Τα έξοδα θα καλύπτονταν και θα μπορούσαμε να έχουμε συναυλίες κάθε βδομάδα και αντί να χαραμιζόμαστε σε χαζομπαράκια και σε ένα σωρό άσχετα μέρη και εκδηλώσεις θα μπορούσαμε να συνευρισκόμαστε σε τέτοιου είδους φάσεις. Δυστυχώς, όμως, μέσα απο την προσωπική μου εμπειρία, έχω διαπιστώσει να υπάρχει μεγάλη ειρωνεία προς το στυλ αυτό διοργάνωσης αφού μέσα στο κουτί έχουμε βρει απο δραχμές (εν έτει 2004 και 2005) μέχρι γαλακτοφέτες «Κinder». Επίσης, άτομα που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν να συνεισφέρουν, μπουκάρουν μέσα στις συναυλίες με δέκα μπύρες ο καθένας στην τσάντα του κοκ. Επίσης, υπάρχουν άτομα που γνωρίζω καλά ότι σε συναυλίες που πραγματοποιούνται σε ΑΝ και Γκαγκάριν έχουν δώσει ακόμα και τριάντα ευρώ και που σε αυτές τις διοργανώσεις δεν ρίχνουν ούτε δέκα λεπτά. Είναι τραγικό σε μία συναυλία να έχουν μπει 300-400 άτομα, το πάτωμα να έχει σκεπαστεί με πάνω από 500 κουτάκια μπύρας και το κουτί να έχει βγάλει με το ζόρι 150 ευρώ. Για μένα αυτό δεν είναι diy και τέτοιο κοινό δεν αξίζει τέτοιου είδους εκδηλώσεις για τις οποίες 10 και 20 άτομα παίζουν τον κώλο τους, τα χρήματά τους και τον χρόνο τους. Θα προτιμούσα αντί για «κάν’το μόνος σου» να υπάρχει η λογική του ότι το κάνουμε όλοι μαζί. Ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει με τον τρόπο του.
Ζαφείρης: Η τελευταία τριετία είναι σημαδιακή… Ακόμη κι εγώ είχα εγκαταλείψει σχεδόν το κοίταγμα στο χώρο αυτό. Ξένα συγκροτήματα που αν έπαιζαν σε clubs, την επομένη θα γράφόνταν διθύραμβοι (π.χ. Free Yourself, Endstand, Antimaniax, Defdump, Kafka, Burial, Zegota, Moenster,Jmenfous) ανέβασαν τον πήχη, άνοιξαν τους ορίζοντές μας και πλέον είναι αποδεδειγμένο ότι το diy δεν ταυτίζεται με τους «άμουσους». Η ύπαρξη πλην της Villa κι άλλων χώρων (το «Υπόγειο») ή κι ομάδων που διαχειρίζονται χώρους σε ΑΕΙ-ΤΕΙ (βλέπε Θεσ/κη, Καβάλα, Πάτρα), μπορεί ν’ανεβάσει ακόμη ψηλότερα το επίπεδο της οργάνωσης. Ξεπηδούν όλο και νέες μπάντες, που δεν έχουν τα κολλήματα και τους δισταγμούς της δικιάς μου (κι όχι μόνο) γενιάς, που φοβόταν την «ταύτιση με πολιτικές αντιλήψεις» των ατόμων που ζούσαν ή διαχειρίζονταν τους χώρους αυτούς. Υπήρξαν λάθη και ιδεολογικές συγκρούσεις αλλά το θέμα είναι να προχωράς μπροστά κοιτώντας πίσω από τα λάθη..
Δε θέλω να θεωρητικολογήσω, για ‘μένα σημασία έχει να μην κερδοσκοπείς εις βάρος κανενός. Αν θελήσει κανείς να ζήσει από την τέχνη, ας το κάνει με χαρακτηριστικά αξιοπρέπειας γνωρίζοντας ότι η θεωρία του θ’απέχει πολλές στιγμές από τη πράξη του. Στον κόσμο του εμπορεύματος βρίσκω πολύ «χριστιανική» την εμμονή με τη καθαρότητα από χρήμα-εμπόρευμα κτλ.(Είναι μικρός ο έντυπος χώρος, για να εκφραστώ όπως θα ‘θελα).
George Sk.: Η δουλειά είναι ιδανικό για τους καπιταλιστές και η τέχνη για τους καλλιτέχνες. Τώρα που η τέχνη έγινε εμπόρευμα και οι καλλιτέχνες, απομονωμένοι από την κοινωνία, απολαμβάνοντας τα χαρίσματά τους και θρέφοντας την ματαιοδοξία τους, δουλεύουν καλά για τα φράγκα υπηρετώντας τα αφεντικά τους, ας γίνουμε όλοι δημιουργοί. Αυτό είναι το πνεύμα της αυτοοργανωμένης σκηνής. Αξίζουμε περισσότερα από τα εφήμερα προϊόντα τους, δεν τους έχουμε ανάγκη. Δημιουργούμε με τους δικούς μας όρους και μοιραζόμαστε ιδανικά και πιστεύω που χτίζουν τις σκηνές μας και μας ενώνουν. Δεν είναι στεγνοί ήχοι και εικόνες, είναι πολλά περισσότερα, είναι η νοοτροπία πίσω από αυτά, η νοοτροπιά του «κάντο μόνος σου» γιατί μπορείς καλύτερα, η νοοτροπία που αρνείται τα μονοπώλιά τους και την εξουσία τους πάνω στην κουλτούρα. Αυτό είναι το πνεύμα, για ‘μένα, της αυτοοργανωμένης σκήνης όπως ξεπήδησε μέσα από την punk κοινότητα από την Αγγλία (Crass) και την Φινλανδία (Kaaos) μέχρι την Ιαπωνία (Gauze) και την Ελλάδα (Ναυτία) και κρατιέται ζωντανό ακόμη και σήμερα από ανθρώπους σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Δυο λόγια για την ανάπτυξη το τελευταίο καιρό της Ska στην Ελλάδα;
Πετροπάν: Αν εξαιρέσουμε, παλιότερα (1996-2001), τους «Overdose of Reality», μια ska-punk μπάντα που έδωσε πνοή σε αυτό το είδος μουσικής, προσωπικά πιστεύω ότι η σκα μουσική δεν έχει ανθήσει πολύ στην Ελλάδα. Τα τελευταία 4-5 χρόνια με την είσοδο των «Δρ. Δρακατόρ» και «Kill The Cat» έγινε το βήμα παραπάνω αλλά δεν ήταν τόσο μεγάλο ώστε να πει κάποιος ότι έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Τώρα τελευταία, όμως, με τους μαθητές «One Big Stag» καθώς και τους «The Smoking Barrels» (σε ska-swing) πάει να γίνει το βήμα -και πάλι- μπροστά. Για να δούμε…
Κώστας Κ.: Είναι όμορφο να βλέπεις μια σκηνή που τόσο αγαπάς να ανεβαίνει στην χώρα σου. Έχω ξεχωρίσει μπάντες όπως οι «les skartoi» από το Αίγιο και οι «Λατερνατίβα» από τη Θεσσαλονίκη που πραγματικά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αντίστοιχες μπάντες του εξωτερικού. Μιλώντας για ska-punk, πιστεύω ότι η αρχή στο ευρύ κοινό έγινε με τους «kill the cat», ενώ μπάντες όπως: «63 High», «One Big Stag» και «Plus Dots» έχουν ανεβάσει τον πήχη ψηλά. Αναμένουμε συνέχεια…
Ερμής Α.: Πω, ωραία επιτέλους και μια ερώτηση που με μεγάλη μου χαρά θα απαντήσω μιας και τα Χριστούγεννα που πέρασαν, ήρθα στην Ελλάδα μετά από έναν ολόκληρο χρόνο και χόρτασα ska.
Βασικά, η ska στην Ελλάδα είναι ολίγον τι, του κλώτσου και του μπάτσου. Υπάρχουν τώρα μερικές μπάντες σαν τους «Kill the Cat», «Δρ. Δρακατόρ», «Λατερνατίβα» που ναι μεν υπάρχουν εδώ και μερικά χρόνια και δίνουν μία πνοή στην όλη ska σκηνή αλλά χάνονται αν μπορώ να το πω έτσι, στις punk συναυλίες. Πας να χορέψεις και έρχονται όλοι οι «μπαχαλάκηδες» και σου σπάνε τα νεύρα. Προς έκπληξή μου, πήγα στις 13 του Γενάρη στο live που έγινε στο «υπόγειο στην Καλλιδρομίου» και είδα καινούριες μπάντες όπως οι «The Smoking Barrels» και οι «One Big Stag», οι οποίοι έδωσαν ρέστα. Οι ναι μεν «The Smoking Barrels» έχουν ξεφύγει από το ska-punk μοτίβο που πλήττει την ska τα τελευταία χρόνια γενικώς. Από την άλλη δε, έχεις τους «One Big Stag», οι οποίοι είναι παιδιά λυκείου τα οποία τα σπάνε όλα και λες «μα καλά, αν παίζουν τώρα έτσι, σε μερικά χρόνια θα ειναι σούπερ». Γενικώς, αυτό όμως που χρειαζόμαστε όχι μόνο στην ska σκηνη αλλά και στην DIY κοινότητα και νοοτροπία καθώς και στην punk σκηνή είναι η νεολαία. Θέλουμε και τους 15χρονους στις συναυλίες αλλά και τις κοπέλες να μπορούν να χορέψουν στο live χωρίς τον φόβο οτι θα έρθει ένας βλάκας να τις σκάσει καμία αγκωνιά (άθελα μεν αλλά…).
Πάνος Άσθμα: Ως παραδοσιακός και περήφανος κολλημένος, οφείλω να πω ότι η ska μουσική είναι το πλέον απαράδεκτο είδος μουσικης και ότι ουδεμία σχέση έχει με την κουλτούρα του punk. Όσο ακραίο και αν ακούγεται, αυτή είναι η πικρή αλήθεια κατά τη γνώμη μου. Με βαθιά, όμως, λύπη διαπιστώνω ότι όντως τελευταία ξεφυτρώνουν περισσότερες ska από πραγματικές punk, hardcore και crust μπάντες στον ελλαδικό χώρο. Δυστυχώς, στην Ελλάδα διαπιστώνεται μεγαλύτερη αρεσκεία προς την ska. Φταίει, μάλλον, η φολκλορική μουσική μας κουλτούρα δηλ. τα δημοτικά που είναι αρκετά κοντά στην φάση της ska (τι κλαρίνα και νταούλια τι ska και τρίκι-τρίκι… χαχαχα). Αφήστε τα τρουμ τρουμ ρε και πιάστε κανα πριόνι.
George Sk.: Είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό να βλέπεις ανθρώπους να δημιουργούν μουσική σε κάθε έιδος, με κίνητρα αγνά μακρυά από οποιοδήποτε hype και να χτίζουν σιγά-σιγά μια σκηνή.
Ζαφείρης: Ασχολούμαστε και με την ska…Όπως στην απάντησή μου (4),θα ‘θελα να πω ότι το συγκεκριμένο ιδίωμα είναι παρεξηγημένο ως μουσική χαράς και μόνο. Έτσι εξηγείται και η Β.Π. προέλευση των φίλων της.Υπήρξε ρεύμα έκφρασης ενός συγκεκριμένου κομματιού της εργατικής τάξης στο UK, συνδεόμενο και με το rock ‘n’ roll. Για πιο πολλά, στο βιβλίο: «Το στυλ του πανκ». Ξεπήδησαν νέες μπάντες που λειτουργούν με underground σκεπτικό και γουστάρω.
Που μπορεί να βρει κάποιος το φανζίν;
Immigrant Zine (όλοι μαζί): Το φανζίν μας μπορεί κάποιος να το βρει σε δισκοπωλεία, σε ανεξάρτητα δισκοπωλεία, ορισμένα βιβλιοπωλεία, αυτoδιαχειριζόμενους χώρους-στέκια και καταλήψεις, καθώς και σε αυτοοργανωμένες συναυλίες.
Όσον αφορά στο εξωτερικό, το φανζίν έχει δοθεί σε διάφορους ανεξάρτητους διανομείς δυσκογραφικού και έντυπου υλικού καθώς και σε κάποια δυσκάδικα σε Αγγλία, Γερμανία, Ολλανδία και Σουηδία. Ο καλύτερος τρόπος για να το προμηθευτεί κανείς θα ήταν να μας στείλει τα ταχυδρομικά έξοδα (μέσω γραμματοσήμων… σε καμία περίπτωση δε θέλουμε λεφτά παρά μόνο γραμμάτοσημα) και έτσι να έρθει σε άμεση επικοινωνία μαζί μας μέσω αποστολή e-mail και γράμματος. Keep it old school!
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον; Σκέφτεστε να κυκλοφορήσετε καμιά συλλογή;
Κώστας Κ.: Αυτό που έχουμε βάλει στόχο να πετύχουμε είναι να σταθεροποιήσουμε την συχνότητα έκδοσης του φανζίν. Το θέμα της συλλογής δεν είναι κάτι που έχει συζητηθεί και προσωπικά δεν με απασχολεί για την ώρα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να καταφέρνουμε να βγάζουμε κάποια τεύχη το χρόνο που θα ικανοποιούν πρώτους εμάς ανά σταθερά χρονικά διαστήματα.
Πετροπάν: Το έχουμε σκεφτεί αλλά νομίζω ότι κύριο μέλημά μας είναι να συγκεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας μόνο σε αυτό που έχουμε μάθει να κάνουμε καλά και δεν είναι άλλο από το έντυπο που κυκλοφορούμε με τόσο μεράκι.
Πάνος Άσθμα: Μακάρι να είχαμε την δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε κάτι τέτοιο αλλά προς το παρόν ούτε τα οικονομικά μας το επιτρέπουν ούτε οι απαιτούμενες μπάντες υπάρχουν για την πραγματοποίηση κάτι τέτοιου. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται να πραγματοποιήσουμε και να καθιερώσουμε μουσικές βραδιές όπου θα παρουσιάζουμε τους δίσκους και τις μουσικές για τις οποίες γράφουμε ενώ δεν αποκλείεται και η διοργάνωση κάποια στιγμή και συναυλιών. Αλλά όλα αυτά αφορούν το μέλλον και εφόσον λυθούν αρκετά πρακτικά προβλήματα. Φυσικά το Immigrant Zine θα συνεχίσει να κυκλοφορεί για πολλά χρόνια ακόμη…
George Sk: Το ζήτημα συλλογή δεν με αφορά. Υπάρχει αρκετή μουσική εκεί έξω. Η ουσία και η νοοτροπία μιας σκηνής εκφράζεται κυρίως στα έντυπά της. Θα ήθελα να δω περισσότερα έντυπα, όπως το «Take Your Shot» και το «Keep It Real», να εκφράζονται και να θέτουν ζητήματα. Θα ήθελα, επίσης, να δω περισσότερο διάλογο και επικοινωνία μέσα στην σκηνή. Όσο για εμάς, θα ήθελα να συνεχίσουμε δυναμικά με τεύχη όσο το δυνατόν πιο πλήρη.
Ζαφείρης: Πολλά είναι τα σχέδια… Το βασικό: να συνεχίσουμε να γουστάρουμε! Όσο για συλλογή, θα δείξει… Εσείς,όμως θα βγάλετε καμία;
Μια τελευταία κουβέντα…
Πετροπάν: Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον που δείξατε στέλνοντάς μας την παραπάνω συνέντευξη (που είναι η πρώτη που μας παίρνουν). Να ευχαριστήσουμε επίσης και τον Σάββα από τη Θεσσαλονίκη για την παρουσία-συμμετοχή-συνεργασία του μαζί μας στα πρώτα δύο τεύχη (τεύχος #0 και #1) του εντύπου μας καθώς και τη «λέσχη υπογείως στην Καλλιδρομίου 94» και όσους στήριξαν τα πάρτυ κυκλοφορίας (για τα τεύχη #2 και #3) με τη συμμετοχή τους στο πάρτυ και την ενίσχυση στο κουτί οικονομικής συνεισφοράς.
Ερμής Α.: Θα συμφωνήσω με τις ευχαριστίες των παραπάνω και θα δώσω για μια ακόμα έμφαση στο Περιοδικό «Κονσερβοκούτι» και τον Δημήτρη Μπ. για το ενδιαφέρον που έδείξε καθώς και όλα τα παιδιά από το υπόγειο στην Καλλιδρομίου, τα οποία μας ξηγήθηκαν άψογα! Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους βοήθησαν το έντυπό μας με κάθε τρόπο καθώς και όσους μας έχουν πει μια καλή κουβέντα για αυτό. Δεν ξέρεις τι συναισθήματα όλη αυτή η (όχι μεγάλη αλλά υπαρκτή) ανταπόκριση δημιουργεί…
Κώστας Κ.: Ευχαριστούμε για την προσέγγιση και το ενδιαφέρον που δείχνετε. Εσένα για τις ερωτήσεις, «τα παιδιά από το υπόγειο» που μας έχουν στηρίξει ιδιαίτερα. Καλή συνέχεια με το περιοδικό σας.
Πάνος Άσθμα: Κάτι που με απογοητεύει, στενοχωρεί αλλά που και ταυτόχρονα εξοργίζει είναι να βρίσκουμε κόπιες του φανζίν πεταμένες στο πάτωμα, σε χαντάκια ή να έχει μετατραπεί σε χαρτί τουαλέτας πριν ακόμα έχει ξεφτιλιστεί. Αυτό μου προκαλεί πραγματικά μεγάλη πικρία. Το να είναι κάτι δωρεάν δεν σημαίνει ότι «μας τρέχουν» από τις τσέπες ή ότι βγάζουμε αυτό το τεύχος για να καταλήξει εκεί όπου πολλές φορές έτυχε να το βρούμε.
Θα επαναλάβω τις ευχαριστίες για το στέκι στην Καλλιδρομίου καθώς και για τον κόσμο που μας στήριξε διαβάζοντας το φανζίν μας και λέγοντάς μας την γνώμη του για αυτό. Είναι πραγματικά ό,τι καλυτερο να έχει το έντυπό σου μια τέτοια ανταπόκριση από το κοινό.
George Sk.: Μείνετε ενήμεροι, δημιουργείστε τις επιλογές σας και στηρίξτε αυτοοργανωμένες κινήσεις κάθε είδους. Α και «live fast, die punk» (κλεμμένο από τους «Tear It Up»).
Ζαφείρης: Είστε από τα λίγα έντυπα που συνδύαζαν την (όποια) πολιτική κατεύθυνση με την (όποια) ανεξάρτητη-underground μουσική πρόταση. Συνεχίστε έτσι! Ο αυτοαποκαλούμενος επαναστατικός χώρος, μια ζωή στην Ελλάδα, επέλεγε τους «στρατευμένους καλλιτέχνες» που κέρδιζαν φράγκα «τίμια» μπλεκόμενοι με την βιομηχανία του θεάματος και με τη στήριξη του «ανήσυχου κοινού». Οκ, καλό το έντεχνο και το low bap αλλά υπάρχουν κι άλλες τάσεις. Τα στεγανά και τα στερεότυπα έχουν από καιρό πέσει στο εξωτερικό, εδώ ακόμη κάποιοι συνδέουνε το πανκ με την αναρχία, μόνο που τις προβατοποιήσεις αυτές τις χαρίζουμε στους φορείς τους.
Oι μουσικές σας επιλογές για το 2005;
Ζαφείρης:
1. Propanandhi: Potemkin City Limits (πολιτικοποιημένο ψαγμένο πανκ χωρίς να δηλώνει και diy)
2. Ζegota: Namaste (πειραματικό χάρντκορ με την καλύτερη συναυλία φέτος. Σταθερά diy και βαθιά πολιτικοποιημένοι)
3. Tri-State Conspiracy: High Strung Mess – βρώμικη ska (ναι..ναι..diy)
4. the Ducky Boys: Νο Regrets (ροκ + ρολ σε νέα ελληνική underground-μη κερδοσκοπική-εταιρία)
5. Acoustic Ladyland: Last Chance Disco (το ‘λεγα ότι η πανκ οφείλει πολλά στη τζαζ!)
+Slight\Peralta: Different Landscapes For a Common View (split με post core\hardcore)
Πάνος Άσθμα:
1. Annihilation Time: II lp (six weeks records)
2. Vicius: όλα (wasted sounds records)
3. Burial: όλα (instigate/deranged records)
4. Bombenalarm: buried alive lp (unsociable records)
5. Regulations: όλα (havoc records)
6. Dean Dirg: όλα (green hell records)
Κώστας Κ.:
1. Alpha Boy School: Vinyl
2. The Agrollites: Dirty Reggae
3. Tri-state cospirancy: High strungle mess
4. The Adjusters: The politics of style
5. King Khan and the sirines: Three hairs and you are mine
Πετροπάν:
1. Zegota: reclaim!
2. Doomtown: s/t
3. To What End? : Concealed Below the Surface
4. Free Yourself: the head of truth on the body of lie
5. Guts Pie Earshot: exit
George Sk.:
1. New Model Army: Carnival
2. The Plague Mass: Visitation
3. Desolation: s/t
4. Bombenalarm: Buried Alive
5. The Now Denial: Viva Viva Threatening
Ερμής Α.:
1. The Spitzz: Frustration
2. The Evens: s/t
3. Tri-State Conspiracy: High Strung Mess
4. Blood or Whiskey: cashed out on Culture
5. Too Short Notice: Diners, Jughandles, and Cigarettes
