Mossy Snot

το ηλεκτρικό μαχαίρι, μέσω του άλτερ ήγκο του, ψησταριά για περιπτεράδες, μιλούσε για τα “γαμημένα καθίκια που δεν απαντάν στα γραμματά μας”. χρόνια πριν. το mossy όχι-και-τόσα χρόνια πριν, δήλωνε πως, “δεν τείθεται (sic) θέμα επικοινωνίας όταν ξελαρυγγιαζόμουν περί αυτού το πράγματος κανείς δεν κούνησε έστω και νοητά το μικρό του δαχτυλάκι σιγά μη ξαφνικά αλλάξετε τροπάριο”. και συνεχίζει, “αν κάποιος θέλει να με βρει (λέμε τώρα). ας πάρει τ΄αρχίδια μου (ξανα-λέμε τώρα)”.

το mossy δείχνει να ξεπήδησε απο την παλιά γενιά των φανζίν, πριν τα πληρωμένα εξώφυλλα και το βαθμιαίο ευτελισμό των τελευταίων χρόνων του περασμένου αιώνα. ένα φανζίν-για-τα-φανζίν, με πολύ αγάπη για δαύτα και μπόλικες προτροπές για ψόφο εδώ και τώρα στην ανθρωπότητα εν γένει, κολλάζ, αυτοκτόνησε ή ψόφα, κάποια παιδιά είναι ήρωες και κάποια άλλα απλώς μαλακισμένα, και άλλα κολλάζ, αυτοσκοπός η επικοινωνία, μα, έτσι δεν είναι όλα τα φανζίν; δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος, ίσως θα έπρεπε να το συζητήσουμε αυτό, είσαι η αηδία που φωλιάζει στο πίσω μέρος του ματιού μου, κατακερματισμένες και κολλαζοποιημένες σκέψεις, κοιτάμε μέσα μας, μπας και κάποια στιγμή κοιταχτούμε στα μάτια.

αυτό το τελευταίο συμπυκνώνει ίσως το mossy. ίσως και τα περισσότερα εκ των φανζίν. σε κάνει να φαντάζεσαι ότι γράφτηκε και σελιδοποιήθηκε σε μοναχικές κάμαρες, στις παρυφές αστικών κέντρων, ο ρομαντισμός στο μπλέντερ, παραμένει ρομαντισμός για τον επαρκώς απηυδισμένο παρατηρητή, νοσταλγώ φανζίν όπως το κτήνος!, το παπάρι ή το ηλεκτρικό μαχαίρι, αλλά πιο πολύ νοσταλγώ το αντεργκράουντ δίκτυο που τα αγκάλιασε, τα πολυσέλιδα γράμματα και τις τυχαίες συναντήσεις, το μοίρασμα της διαφορετικότητας, τα αναπάντεχα δωράκια μέσω ταχυδρομείου, κάθε πόλη στην ευρώπη και μια αδελφή ψυχή, είναι σημαντικό αυτό όπως και να το κάνεις, το mossy μιλά ξεκάθαρα σ΄αυτό το δίκτυο, μόνο που αυτό ίσως πλέον να μην υπάρχει, πέρα απο την κοινωνικοδικτυωμένη αναπαραστασή του.

μιλώντας για αναπαραστάσεις: σε ένα μεγάλο βαθμό τα σύγχρονα φανζίν είναι αναπαράσταση, μια βίντατζ κενότητα, διανθισμένη με μπόλικη γραφομηχανή, κασέτα και φωτοτυπία, απο το ΄95 μέχρι το 2005, όταν και ξαναπήραν μπρος τα φανζίν, μεσολάβησε βέβαια μια δεκαετία ανηλεούς πλιατσικολόγησης και ερημοποίησης του νοήματος, το υποβρύχιο και το βέλβετ και οι αφίσες των ερέηζορς με τα λεφτά της μπιενάλε, και μετά η όλη χιπστεριά, ανοίξαμε ένα χώρο για τους φίλους μας, δεν είναι ακριβώς μαγαζί και λοιπά εμετικά και σεμινάρια φανζίν, ξέρει κανείς πόσο κοστίζει η ενοικίαση φορτηγού απόφραξης βόθρων μαζί με το φορτίο του, είναι χρήσιμο να έχουμε ένα τηλέφωνο πάνω μας, για κάθε ανάστροφη χρήση, ας αφήσουμε οπότε χρόνο και χώρο για να παράξουν τα σύγχρονα φανζίν το δικό τους χώρο και χρόνο, μα το mossy, είναι βέβαια στο χέρι, αλλά το προσπερνάς αβίαστα αυτό, σου φαίνεται κάτι φυσικό και όχι μια χιπστεριά, νομίζω πως ήθελα κάτι να πω, αλλά πάντα καταλήγω στο παραμιλητό, αφού.

σε μια βόλτα στους πάγκους του ζίνφεστ τα τελευταία δυο χρόνια, κατέληξα σε μια μάλλον πρόχειρη και αναμφίβολλα ανακριβή παρατήρηση ότι το ποσό λέξεων της νέας γενιάς φανζίν είναι γύρω στα 20% του αντίστοιχου ποσού των φανζίν των 90ς (υπάρχει κάτι ενοχλητικό στην αναφορά σε δεκαετίες ως 80ς, 90ς, κτλ. όποια καταφέρει να συγκεκριμενοποιήσει με σαφήνεια και να αιτιολογήσει τη δυσαρέσκεια αυτή, υπόσχομαι ότι θα ανταμοιφθεί, στη χειρότερη μετά θάνατον).

το mossy διαβάζεται τα απογεύματα, με σάουντρακ ενδοοικογενειακή βία από το απέναντι διαμέρισμα, με βρώμικα νύχια και προσφάτως ταλαιπωρημένο εγκέφαλο. εκκολάφθηκε το 2004 στην καστοριά και το γεράκι λακωνίας.

Σχετικοί σύνδεσμοι

• Παρουσίαση τευχών από το fanzines.gr: Mossy #5-6.