Με περισσότερα κόκαλα και αιχμηρές ακμές, το δεύτερο SBPM καταδύεται ακόμη βαθύτερα στην άβυσσο. Ξεφυλλίζοντας το μου δημιουργήθηκε μια γνώριμη αίσθηση, η οποία όμως δεν προερχόταν από το πρώτο τεύχος. Όντως, τα περισσότερα σχέδια τα ‘χα δει παλιότερα στο blog της anne l. (βλ. και No Exit #6), η οποία και αποτελεί το ήμισυ αυτού του SBPM. Το άλλο μισό ανήκει φυσικά στον nothing positive.
Στοιχεία έκδοσης
Sore Bowels Pissing Marbles II / Ιούλιος 2013(*) / 32 σελίδες / Α5 / 99 αριθμημένα αντίτυπα, με obi strip.
Διανομή
Από την anne ή το SBPM bigcartel.
Συνέντευξη της Ανασταστίας στο Περιοδικό
Ξεφυλλίζοντας fanzines. Μέρος Μέρος 2ο: Anastasia Lavdaniti
Γράφει: Γιάννης Κονταξής – Εικαστικά + Άλλα – 28/06/2014
—
Μουσικά, διηγηματικά, σχεδιαστικά, αθλητικά, πολιτικά, έγχρωμα, ασπρόμαυρα, καρτουνίστικα, με αντίτιμο ή χωρίς. Είναι τόσο πολλά που δεν τα χορταίνουμε. Δείτε εδώ το πρώτο μέρος, με τον Jason Lambidi…
Τα fanzines έχουν μια τρομερή δυναμική. Βγαίνουν σε ελάχιστα αντίτυπα, αλλά μπορούν να επηρεάσουν τη σκέψη και την αισθητική πολλαπλάσιων αναγνωστών. Όπως συμβαίνει και με κάθε καλλιτεχνικό έργο. Σου προσφέρουν τη δυνατότητα να δεις αποτυπωμένες σε προσωπικό τόνο τις σκέψεις δημιουργών, που εκφράζουν με τον πλησιέστερο και καλύτερο δυνατό τρόπο και τις δικές σου κοσμοαντιλήψεις. Αυτή η μυρωδιά του χαρτιού, όταν το ξεφυλλίζεις, δεν μπορεί να ξεπεραστεί ούτε από το αρτιότερο και αληθοφανέστερο ιντερνετικό σχέδιο.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για τη χρυσή δεκαετία του ’80, που τα fanzines ήταν στο απόγειό τους ή για τις αρχές τις δεκαετίας του ’90 που τα queer fanzines σημάδευσαν την punk σκηνή με την «ξεδιάντροπη» ματιά τους. Θα μπορούσαμε επίσης να κάνουμε έναν μακρύ κατάλογο με τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές εκδόσεις. Δεν χρειάζεται όμως. Όλα αυτά μπορείτε να τα βρείτε και στο διαδίκτυο. Τεράστιο το εύρος και πάλι καλά που υπάρχει και το fanzinesnet – το δίκτυο των ελληνικών ανεξάρτητων/ερασιτεχνικών/diy εκδόσεων για να ενημερωνόμαστε άμεσα για ό,τι κυκλοφορεί. Για αυτό θα επιλέξουμε να παρουσιάσουμε τρεις προσωπικές ματιές στην όλη κουλτούρα του fanzine.
«Ξεφυλλίζοντας fanzines», σε τρία μέρη, λοιπόν. Τρία μέρη από τα οποία θα περάσουν τρεις νέοι (όχι μόνο ηλικιακά) και φερέλπιδες καλλιτέχνες που θα μας αποκαλύψουν τη δουλειά τους και τη σκέψη τους. Άλλωστε, τα fanzines ποτέ δεν ήταν μόνο σχέδια, κοπτοραπτική, προσωπικές σκέψεις, δισκοκριτικές, ορθογραφικά λάθη, επιτηδευμένη ασυνταξία και πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις. Ήταν όλα αυτά μαζί, αλλά με μία βαθιά αίσθηση αγάπης για το χαρτί, την χέρι-με-χέρι ανταλλαγή, την ουσιαστική επικοινωνία με τον αναγνώστη. Και αυτό ισχύει είτε μιλάμε για το fanzine μίας συλλογικότητας είτε για fanzine καθαρά προσωπικό.
Οι τρεις «φανζινάδες» που ακολουθούν δεν επιλέχθηκαν τυχαία ούτε αντικειμενικά. Άλλωστε, όταν μιλάμε για Τέχνη, η αντικειμενικότητα πάει περίπατο, συνήθως. Επιλέχθηκαν γιατί έχουν κάνει πρόσφατες δουλειές, γιατί έχουν ασχοληθεί από απλά σχέδια για την πάρτη τους μέχρι αφίσες συναυλιών, γιατί, στο κάτω κάτω, ιντρικάρουν και εντυπωσιάζουν τον εν λόγω αρθρογράφο. Και κυρίως γιατί βγάζουν μόνοι τους ένα fanzine. Τους απευθύναμε επτά κοινές ερωτήσεις και πήραμε επτά διαφορετικές απαντήσεις. Ό,τι καλύτερο δηλαδή.
Σειρά στο αφιέρωμα έχει η Anastasia Lavdaniti.
Το πήρα χεράτα από τον Scullcrasher distro πριν ένα χρόνο περίπου και το διάβασα μόλις πριν κανά τρίμηνο. Το «Sore Bowel Pissing Marbles 2» παρέμεινε για αρκετό καιρό θαμμένο κάτω από έναν όγκο βιβλίων, fanzines και περιοδικών. Μία μέρα πήρα τη γενναία απόφαση να «καθαρίσω» αυτόν τον ογκοδέστατο γνωσιακό πλούτο και άρχισα να ξεφυλλίζω και να διαβάζω ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Για καλή μου τύχη, πρώτο πρώτο άνοιξα το «SBPM2» και κάπου εκεί σταμάτησε ο χρόνος. Το ξεφύλλισα, το ξαναξεφύλλισα, βουτούσα στις εικόνες, τις κοιτούσα σαν χάνος, το έβαζα στην άκρη, το ξανάπιανα. Δύο χρώματα, το άσπρο και το μαύρο, κυριαρχούν σε κάθε σελίδα και είναι υπεραρκετά για να εκφράσουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που ήθελε να μας πει η Αναστασία και ο Nothing Positive. Άλλωστε, το «SBPM2» είναι μια συνεργασία αυτών των δύο. Η ίδια η Αναστασία μας τα εξηγεί καλύτερα παρακάτω. Για πιο ευχάριστη ανάγνωση συνίσταται η ταυτόχρονη ακρόαση του split των Gutter με τους Dirty Wombs που έχει εξώφυλλο σχεδιασμένο από την Αναστασία.
Το ξέρεις πολύ καλά. Η τεχνολογία δίνει πλέον τη δυνατότητα να ζωγραφίσεις τα πάντα στον υπολογιστή και να τα κάνεις να φαίνονται αληθινά. Ωστόσο, εσύ κυκλοφόρησες και σε ένα fanzine τη δουλειά σου. Μικρό μέγεθος, ασπρόμαυρα σχέδια, άρωμα αγάπης για το χαρτί γενικά. Για ποιο λόγο να το κάνεις αυτό;
Προτιμώ να πάρω την διαδικασία στα ίδια μου τα χέρια και να έχω άμεση επαφή με το χαρτί μου. Μου αρέσουν σαν αισθητική περισσότερο τα σχέδια που δεν έχουν δουλευτεί στον υπολογιστή. Γενικά αγαπώ τα βινύλια, όλα αναλογικά! Μίνι fanzines ή βιβλιαράκια όλα αυτά μου είναι πολύ κοντά και υποθέτω για εμένα είναι ένα ποιο ειλικρινές μέσο έκφρασης και οικείο!
Δώσε μας λίγες πληροφορίες για το fanzine σου.
Το «Sore Bowel Pissing Marbles 2» είναι μία συνεργασία ανάμεσα σε εμένα και τον Nothing Positive και όλα ξεκίνησαν κάπου μεταξύ του δευτέρου και τρίτου καφέ! Ένα άλλο που απομένει το εξώφυλλο να γίνει έκανα 12 σπίτια το κάθε ένα αντιπροσωπεύει έναν μήνα και είναι με βάση κάποια μεγάλα σπίτια της Αμερικής που είναι εγκαταλελειμμένα και ονομάζεται «Homeless». Το επόμενο θα είναι ξανά μία συνεργασία στο οποίο θα έχει σχέδιο και κείμενο και είναι σε εξέλιξη. Σε γενικές γραμμές έχω μία επιθυμία να κατανοήσω την τέχνη της βιβλιοδεσίας και με ενδιαφέρει το κομμάτι της έκδοσης «DIY βιβλίων» και σίγουρα έχω ακόμα πολλά να μάθω.
Γιατί fanzine με σχέδια και σκίτσα και (σχεδόν) χωρίς λέξεις; Τελικά, μιλά από μόνη της η εικόνα;
Μπορεί να ακούγεται κλισέ, άλλα πιστεύω ότι οι πράξεις μιλούν δυνατότερα από τα λόγια και πως μία εικόνα είναι ίσα με 1000 λέξεις.
Όποιος θέλει να βρει το fanzine σου θα πρέπει να το ψάξει σε ιστοσελίδες που αντιλαμβάνονται και προωθούν την τέχνη υπό τη σκέπη του DIY. Για ποιο λόγο να επιλέξεις να στηρίξεις τη σκηνή και όχι την τσέπη σου;
Με την λέξη «DIY» έχω πάντα τους ενδοιασμούς μου και νομίζω είναι πολύ γενικός όρος. Θεωρώ πως πολλοί άνθρωποι θέλουν να υπερασπιστούν απαράδεκτες συμπεριφορές και καταστάσεις χρησιμοποιώντας την «DIY» ετικέτα. Για εμένα συγκεκριμένα, η DIY κοινότητα δεν έχει να κάνει ή να μοιραστεί τίποτα με καμία σεξιστική, ναζιστική και ομοφοβική ιδέα ή με προσωπικά συμφέροντα σε βάρος άλλων ανθρώπων. Όσο υπάρχουν αυτοί οι όροι ευχαρίστως είμαι μέρος της.
Αφίσες για συναυλίες, εξώφυλλα δίσκων, σχεδιασμός fanzines. Σε εμπνέουν τόσο πολύ οι DIY νότες ή απλά ταιριάζουν καλύτερα στο χέρι σου;
Συγκροτήματα που επηρεάζουν τους άλλους με τη δουλειά τους, τη συμπεριφορά τους και το ταλέντο τους, οι στίχοι, εξώφυλλα δίσκων, βιβλία και ταινίες, άτομα που θαυμάζω είναι οι βασικές μου επιρροές και έμπνευση. Επίσης, μου αρέσει η ανατομία και όχι μόνο, τα ζώα, η γεωμετρία, τα στυλ ανά τα χρόνια και το μέρος, η ασπρόμαυρη αισθητική, μελάνια και χαμός.
Η παραγωγή της ντόπιας diy/underground σκηνής έχει εκτοξευτεί. Συναυλίες, νέα συγκροτήματα, δίσκοι, fanzines και ένα κοινό που ακολουθεί πιστά. Τελικά, εν μέσω κρίσης το underground φαίνεται ότι φτιάχνει τη δική του πολιτισμική ατζέντα και επιτίθεται στις νόρμες. Πώς εξηγείται αυτή η έκρηξη;
Η mainstream σκηνή συνέχεια αποτυγχάνει να συμβαδίσει με την καινοτομία και πλέον έχει γίνει κλισέ. Αυτή η έκρηξη είναι μία έξοδος του θυμού, η δήλωση όλων και περισσότερων ανθρώπων που χάνουν την πίστη τους στο «θεό-άνθρωπο-αγάπη» που πλέον αμφιβάλουν πως το «φαγητό» που τους σερβίρουν είναι καλό και θέλουν το δικό τους «φαγητό». Πολλοί ωθούνται τόσο από τις τρέχουσες εξελίξεις σε αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας και από την ανάλυση και παρατήρηση του επιτίθεται στις ορμές.
Να ζητήσουμε ένα αποκλειστικό σχέδιο στα γρήγορα ή σε πιάνουμε χωρίς έμπνευση;
Αμέ!
