Οι κεραμιδόγατες είναι αδέσποτες γάτες που κάποτε συνήθιζαν να βολτάρουν αμέριμνες στις σκεπές των σπιτιών. Δημιουργήματα αγνού ενστίκτου αναπαραγωγής στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης. Εδώ και χρόνια βέβαια οι λεωφόροι μεγάλωσαν, τα σπίτια ψήλωσαν κι οι κορφές τους ξηλώθηκαν. Όχι όμως πως οι κεραμιδόγατες εξαφανίστηκαν· μετακόμισαν σε γειτονιές πιο «ανθρώπινες».
Τα κείμενα του Μανώλη ντυμένα με σχέδια της Κατερίνας (Πισχαζόν), κάνουν ένα βήμα για εισβάλουν εκεί απ’ όπου οι κεραμιδόγατες εξορίστηκαν.
έγραψε η μν
Ένα «ασπρόμαυρο» περήφανα μεταφεμινιστικό, κουίρ –και όχι μόνο-, βαθιά προσωπικό αν και μάλλον συλλογικό κολάζ από κείμενα, φευγάτα μανιφέστα περί τέχνης και πνευματικών δικαιωμάτων, ποιήματα και μία περίπου ηχογράφηση. Αν δεν είναι όλα μία ποίηση μέσα σε αυτές τις σελίδες. Ελάχιστη η παρουσία των χρωμάτων και αυτή οριοθετημένη στα καρέ ενός «πειραγμένου» και αντιστασιακού κόμικ με τους Χιούι-Λιούι-Ντιούι και ενός ακόμη που τελειώνει στην αμέσως προηγούμενη σελίδα από το πρώτο με το όνομα «HALLORAVE».
Πολύ υλικό, διαφορετικό και ίσως για κάποιους αταίριαστο μεταξύ του με τέτοια όμως σειρά που καταλήγει να έχει ροή. Μία παιδική παραθαλάσσια φωτογραφία, ένα σύνθημα από τα πολλά στον τοίχο της πόλης και πολλές πολλές μουντζούρες να σκιαγραφούν την καθημερινότητα. Στο φαντασιακό της τέχνης όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι όλα επιτρέπονται θα συμπληρώσω εγώ.
Σχεδόν νομίζεις ότι σου αφηγείται την ιστορία κάποιου, τη ζωή του πατώντας πότε rewind και πότε fast forward. Μικρές φράσεις στο πιο αθέατο μέρος της σελίδας με τα πιο μικρά και δυσανάγνωστα γράμματα που ξεκλειδώνουν το νόημα γραμμένες για αυτούς που έχουν όντως την ανάγκη να τις διαβάσουν. Για αυτούς που τις ψάχνουν. Δίνουν απαντήσεις και δημιουργούν ερωτήσεις.
Αν οι Κεραμιδόγατες ήταν ταινία θα ήταν η πρόχειρη βιογραφία κάποιου με αφηγητή κάποιον που μπερδεύεται ανάμεσα στο α’, β’ και γ’ ενικό, μπορεί ή δική σου ή η δική μου. Κι αν οι κεραμιδόγατες είναι όντως κάποιος είσαι σίγουρα εσύ που κάπου ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο των σελίδων του θυμήθηκες κάτι δικό σου, μία σκέψη που έχεις κάνει και εσύ. Ίσως για αυτό να μπερδεύονται και τα πρόσωπα της αφήγησης. Γιατί οι κεραμιδόγατες είμαστε εμείς που τα βράδια παρακολουθούμε τη ζωή μας καθισμένοι πότε σε μονάδες και πότε σε δυάδες –ποτέ περισσότεροι- στις σκεπές ξένων σπιτιών.
Τεύχη
- Κεραμιδόγατες [στο φαντασιακό της τέχνης]* / Ιούνιος 2011 / 52 σελίδες / περίπου Α5 / 1000 αντίτυπα.
- Alleycats #2-3 / Ιούλιος 2017 / Α5 / 600 αντίτυπα / συνοδεύεται απο το mini-zine με την εικονογραφημένη ιστορία “La Melodie des Monstres” + αυτοκόλλητο
Διανομή
Μοιράζεται χέρι με χέρι, ή σε επιλεγμένους χώρους που έχουν κάτι μαγικό. Τοποθετείται διακριτικά και κρυφά σε βιβλιοπωλεία, λεωφορεία, σπίτια, τσάντες, ράφια κτλ. Θα πρέπει να αναφέρω, μιας και αποτελεί σημαντική συνιστώσα του εγχειρήματος, πως η διανομή του γίνεται χωρίς αντίτιμο.
(Το ότι διανέμεται χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα δεν σημαίνει ότι είναι τζάμπα ή δε είχε έξοδα, γι’ αυτό και προσωπικά θα πρότεινα σε όποιον το πάρει στα χέρια του να συνεισφέρει ό,τι μπορεί, μιας και πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη κι έντιμη προσπάθεια την οποία θα ήθελα να δω να συνεχίζει.)
Σχετικοί σύνδεσμοι
- Φαλλοί σε απόγνωση, το blog του Μ.
- Πισχαζόν, το blog της Κ.
Παραλειπόμενα
Την Κυριακή 10 Ιουλίου του 2011 και με αφορμή την κυκλοφορία του τεύχους αυτού, διοργανώθηκε από τους δημιουργούς μια “παρουσίαση” στην Κατάληψη Πραποπούλου. Ο Μ και η Κ μίλησαν για το πως βλέπουν οι ίδιοι τα fanzines και τις αυτοεκδόσεις σήμερα κι έγινε μια φιλότιμη προσπάθεια για μια ευρύτερη κουβέντα πάνω σ’ αυτά τα θέματα. Τη συζήτηση διαδέχτηκε η προβολή της ταινίας Το Μεγάλο Μυστικό Του Κόμματος.
