Οχετός

Η εγχώρια hardcore σκηνή έχει πατήσει γερά γκάζια τα τελευταία χρόνια κι αυτό δε είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στο μουσικό κομμάτι. Παιδιά με “θανατερό” χέρι όπως η Αναστασία, ο Αντρέας (aka ADMC07), ο J. Negri και οι Viral Graphics αναλαμβάνουν το οπτικό σφυροκόπημα που σφραγίζει εικαστικά τον ήχο αρκετών συγκροτημάτων του χώρου. Αρκετοί ακόμη βέβαια έχουν μια πιο διακριτική παρουσία, όπως λ.χ. ο Ιάσονας που μέσα από τον Οχετό παρουσιάζει ορισμένα αξιόλογα δείγματα δουλειάς. Το sketchbook έχει κάποια δυνατά σχέδια, ένα ψαρωτικό εξώφυλλο και κάποια ελαττώματα, με τα οποία βέβαια δεν αξίζει ν’ ασχοληθεί και κανείς. Το βασικό -και αυτό που μένει στην τελική- είναι η υπόσχεση για όσα θ’ ακολουθήσουν.

Τα σχέδια του Οχετού υπάρχουν στην ιστοσελίδα του Ι., ενώ οι φετιχιστές του τυπωμένου στέλνετε μέηλ ;)

Συνέντευξη του JL στο Περιοδικό

Ξεφυλλίζοντας fanzines. Μέρος 1ο: Jason Lambidis

Γράφει: Γιάννης Κονταξής – Εικαστικά + Άλλα – 26/06/2014

—

Μουσικά, διηγηματικά, σχεδιαστικά, αθλητικά, πολιτικά, έγχρωμα, ασπρόμαυρα, καρτουνίστικα, με αντίτιμο ή χωρίς. Είναι τόσο πολλά που δεν τα χορταίνουμε.Το Περιοδικό ξεκινάει ένα αφιέρωμα στα Fanzines και αυτό είναι το πρώτο του μέρος.

Τα fanzines έχουν μια τρομερή δυναμική. Βγαίνουν σε ελάχιστα αντίτυπα, αλλά μπορούν να επηρεάσουν την σκέψη και την αισθητική πολλαπλάσιων αναγνωστών. Όπως συμβαίνει και με κάθε καλλιτεχνικό έργο. Σου προσφέρουν τη δυνατότητα να δεις αποτυπωμένες σε προσωπικό τόνο τις σκέψεις δημιουργών που εκφράζουν με τον πλησιέστερο και καλύτερο δυνατό τρόπο και τις δικές σου κοσμοαντιλήψεις. Αυτή η μυρωδιά του χαρτιού, όταν το ξεφυλλίζεις, δεν μπορεί να ξεπεραστεί ούτε από το αρτιότερο και αληθοφανέστερο ιντερνετικό σχέδιο.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για τη χρυσή δεκαετία του ’80 που τα fanzines ήταν στο απόγειό τους ή για τις αρχές τις δεκαετίας του ’90 που τα queer fanzines σημάδευσαν την punk σκηνή με την «ξεδιάντροπη» ματιά τους. Θα μπορούσαμε επίσης να κάνουμε έναν μακρύ κατάλογο με τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές εκδόσεις. Δεν χρειάζεται όμως. Όλα αυτά μπορείτε να τα βρείτε και στο διαδίκτυο. Τεράστιο το εύρος και πάλι καλά που υπάρχει και το fanzinesnet – το δίκτυο των ελληνικών ανεξάρτητων/ερασιτεχνικών/diy εκδόσεων για να ενημερωνόμαστε άμεσα για ό,τι κυκλοφορεί. Για αυτό θα επιλέξουμε να παρουσιάσουμε τρεις προσωπικές ματιές στην όλη κουλτούρα του fanzine.

«Ξεφυλλίζοντας fanzines», σε τρία μέρη, λοιπόν. Τρία μέρη από τα οποία θα περάσουν τρεις νέοι (όχι μόνο ηλικιακά) και φερέλπιδες καλλιτέχνες που θα μας αποκαλύψουν τη δουλειά τους και τη σκέψη τους. Άλλωστε, τα fanzines ποτέ δεν ήταν μόνο σχέδια, κοπτοραπτική, προσωπικές σκέψεις, δισκοκριτικές, ορθογραφικά λάθη, επιτηδευμένη ασυνταξία και πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις. Ήταν όλα αυτά μαζί, αλλά με μία βαθιά αίσθηση αγάπης για το χαρτί, την χέρι-με-χέρι ανταλλαγή, την ουσιαστική επικοινωνία με τον αναγνώστη. Και αυτό ισχύει είτε μιλάμε για το fanzine μίας συλλογικότητας είτε για fanzine καθαρά προσωπικό.

Οι τρεις «φανζινάδες» που ακολουθούν δεν επιλέχθηκαν τυχαία ούτε αντικειμενικά. Άλλωστε, όταν μιλάμε για Τέχνη, η αντικειμενικότητα πάει περίπατο, συνήθως. Επιλέχθηκαν γιατί έχουν κάνει πρόσφατες δουλειές, γιατί έχουν ασχοληθεί από απλά σχέδια για την πάρτη τους μέχρι αφίσες συναυλιών, γιατί, στο κάτω κάτω, ιντρίγκαρουν και εντυπωσιάζουν τον εν λόγω αρθρογράφο. Και κυριώς γιατί βγάζουν μόνοι τους ένα fanzine. Τους απευθύναμε επτά κοινές ερωτήσεις και πήραμε επτά διαφορετικές απαντήσεις. Ό,τι καλύτερο δηλαδή.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τη δουλειά του Jason Lambidis.

Ο «Οχετός» έπεσε στα χέρια μου πριν κάποιους μήνες, μέσω του Scullcrasher distro, και με εντυπωσίασε με την απλότητα και την αμεσότητά του. 20 σελίδες γεμάτες ασπρόμαυρα σχέδια που σε σκλαβώνουν και σε κάνουν να τα παρατηρείς ώρες για να δεις τις λεπτομέρειες και να καταλάβεις που οδηγεί η κάθε γραμμή. Τα μπερδεμένα μαύρα σχέδια δένουν εξαιρετικά με το λιτό άσπρο χρώμα του χαρτιού και ξεφυλλίζεις κάθε σελίδα με προσοχή μην τυχόν τη λερώσεις! Άραγε, ο Jason τι έχει να μας πει για όλα αυτά;

—

Το ξέρεις πολύ καλά. Η τεχνολογία δίνει πλέον τη δυνατότητα να ζωγραφίσεις τα πάντα στον υπολογιστή και να τα κάνεις να φαίνονται αληθινά. Ωστόσο, εσύ κυκλοφόρησες και σε ένα fanzine τη δουλειά σου. Μικρό μέγεθος, ασπρόμαυρα σχέδια, άρωμα αγάπης για το χαρτί γενικά. Για ποιο λόγο να το κάνεις αυτό;

Το σκεπτικό ηταν πάρα πολύ απλό. Να μπορεί να πιάσει οποιοσδήποτε με τα χέρια του και να δει απο κοντά τη δουλειά μου. Το «φανζίν» είναι ουσιαστικά κατάλειπο της υποκουλτούρας που γατζώνεται σε παρελθοντολαγνείες, και σίγουρα έχω λίγο απ’ αυτό μεσα μου. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στο μέσο, και αυτό ειναι φοβερό. Το ότι εκτύπωσα ένα δεκασέλιδο έντυπο για να προωθήσω τη δουλειά μου δεν με σταμάτησε να κάνω παράλληλες κινήσεις μέσω διαδικτύου, με έκανε να θέλω να κάνω κι άλλα.

Δώσε μας λίγες πληροφορίες για το fanzine σου.

Λέγεται ΟΧΕΤΟΣ και το έστησα πριν ενα χρόνο περίπου. Έβαλα μέσα επιλεκτικά δείγματα της μαυρόασπρης δουλειάς μου, λογότυπα, αφίσες, τυπογραφικά και σκίτσα που ’χω κάνει. Σαν flyer δεκασέλιδο ουσιαστικά. Καθαρά για διαφημιστικούς λόγους. Το πρώτο τεύχος το είχα μαζί μου και στο φετινό Comicdom, και σίγουρα θα έρθει και δεύτερο και τρίτο και τέταρτο τεύχος.

Γιατί fanzine με σχέδια και σκίτσα και (σχεδόν) χωρίς λέξεις; Τελικά, μιλά από μόνη της η εικόνα;

Δέν έβαλα πολύ σκέψη στο στήσιμο του. Κατα βάση σκίτσα κάνω γι’ αυτό και είχε εικόνες. Και σίγουρα μια εικόνα μπορεί να μιλήσει μόνη της. Όλοι μιλάνε και γράφουνε τελευταία, αλλά δε κάνουνε τιποτα.

Όποιος θέλει να βρει το fanzine σου θα πρέπει να το ψάξει σε ιστοσελίδες που αντιλαμβάνονται και προωθούν την τέχνη υπό τη σκέπη του DIY. Για ποιο λόγο να επιλέξεις να στηρίξεις τη σκηνή και όχι την τσέπη σου;

Το είχα αφήσει και σε πολλά σημεία για να το προμηθευτούν οσο το δυνατόν περισσότεροι. Να υποστηρίξω ποιά σκηνή ακριβώς; Τη τσέπη μου θέλω να υποστηρίξω μακροχρόνια με το να δείξω τη δουλειά μου.

Αφίσες για συναυλίες, εξώφυλλα δίσκων, σχεδιασμός fanzines. Σε εμπνέουν τόσο πολύ οι DIY νότες ή απλά ταιριάζουν καλύτερα στο χέρι σου;

Πολλοί χρησιμοποιούνε τη λέξη DIY ως μια συνειδητή επιλογή ζωής και απάντησης σε πολλά δεινά. Εγώ δε το έκανα ποτέ αντιδραστικά. Άσχετα με το ό,τι οπτικοακουστικά underground στοιχεία με τραβάνε. Αυτά που ανέφερες είναι απλά διαφορετικά φορμάτ για μένα.

Η παραγωγή της ντόπιας diy/underground σκηνής έχει εκτοξευτεί. Συναυλίες, νέα συγκροτήματα, δίσκοι, fanzines και ένα κοινό που ακολουθεί πιστά. Τελικά, εν μέσω κρίσης το underground φαίνεται ότι φτιάχνει τη δική του πολιτισμική ατζέντα και επιτίθεται στις νόρμες. Πώς εξηγείται αυτή η έκρηξη;

Λιγότεροι δουλεύουν, οπότε λιγότεροι θα έχουν λεφτά. Και με λιγότερα λεφτά αναγκαστικά οδηγείσαι στο να σκεφτείς διαφορετικούς τρόπους να βγάλεις έσοδα. Χωρίς δουλειά, έχεις περισσότερο χρόνο να σκεφτείς λύσεις που μπορεί να σε ανταμείψουν. Εγώ δεν τύπωσα φανζίν για καμία πολιτισμική αντζέντα ούτε γιατί θεώρησα οτι το DIYκάνει επίθεση σε οποιαδήποτε νόρμα. Δεν υπάρχει πλεον καμία υποκουλτούρα. Δεν το έκανα γιατι γουστάρω «ΤΗ ΦΑΣΗ», «ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ» η το DIY. Το έκανα γιατί θέλω να ζήσω απο τα σχέδια μου.

Να ζητήσουμε ένα αποκλειστικό σχέδιο στα γρήγορα ή σε πιάνουμε χωρίς έμπνευση;

Βεβαίως!