Εδώ και λίγους μήνες η λέξη “φανζίν” ακούγεται όλο και περισσότερο. Ο λόγος; Το φετινό Comicdom Con Athens. Αυτή η χρονιά μοιάζει να είναι ίσως η πιο παραγωγική όσον αφορά τις ανεξάρτητες κόμικ εκδόσεις. Το ότι μεταξύ αυτών υπάρχουν αρκετές αξιόλογες δουλειές, έχει συμβάλλει στο να δοθεί αρκετή προσοχή στο χώρο. Μάλιστα, το άρτι αφιχθέν 4ο τεύχος του περιοδικού Γκρέκα περιέχει ένα 18-σέλιδο (!) αφιέρωμα της Μαρίας Παππά με τίτλο Το Νέο Ελληνικό Φανζίν.
Ποιο είναι το νέο ελληνικό φανζίν σύμφωνα με την Μ.Π.; Μάλλον μια κόμικ αυτοέκδοση που κυκλοφορεί στο Comicdom. Προσωπικά, θα έλεγα πως αυτό που παρουσιάζεται στο περιοδικό είναι το νέο εμπορικό ελληνικό φανζίν. Σε ένα μεγάλο ποσοστό, τα “καλά” κόμικ φανζίν γίνονται από άτομα που έχουν σπουδάσει ή σπουδάζουν κάποιο παρεμφερές αντικείμενο (από γραφιστική μέχρι κόμικς, προφανώς), προσπαθούν να γίνουν επαγγελματίες και εμφανίζονται με έργα τους μια φορά το χρόνο σε μια εντελώς mainstream εκδήλωση, με σκοπό να πουλήσουν. Ε, όταν διαβάζεις και το “ευτυχώς, έκανα απόσβεση, επέστρεψα το κεφάλαιο και έβγαλα και κέρδος” από έναν 12χρονο, το γλυκό έρχεται και δένει!
Στο Γκρέκα, και σε οποιοδήποτε εμπορικό περιοδικό, το να γράφουν άρθρα είναι η δουλειά τους και ευτυχώς δεν μπορούν να μπουν στην diy λογική, παρά μόνο να την ξεζουμίσουν για το μηνιάτικο. Οπότε, τι ασχολούμαστε; Έτσι, για το γαμώτο. Για ν ‘ ακουστεί και η άλλη πλευρά.
Για να κλείσω, το φανζίν είναι μια αδιαμεσολάβητη δημιουργία. Και το ότι η λίστα των -μεσολαβούντων- χορηγών του CCA στη σελίδα με τις οδηγίες συμμετοχής για τους αυτοεκδότες (βλ. εικόνα από κάτω) δεν ενόχλησε κανέναν από όσους ήταν στον 3ο όροφο, είναι αλήθεια πως με παραξένεψε. Υπάρχει λοιπόν κάποια ιδεολογική διαφορά ανάμεσα σε επίσημες και ανεπίσημες εκδόσεις; Όπως φαίνεται, τουλάχιστον στη σκηνή των κόμικς, το χάσμα αυτό μικραίνει. Ίσως αυτά να είναι χαρακτηριστικά της αυτοέκδοσης του μέλλοντος, αλλά σίγουρα όχι του φανζίν του μέλλοντος.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του περιοδικού.
Σχετικοί σύνδεσμοι
- Αυτοέκδοση; Άρθρο που αναφέρεται στις διαφορετικές μορφές της indie έντυπης έκφρασης.
- Δωρεάν Έντυπα Πόλης
Κάνοντας δηλ. κάποιο φανζίν υπογράφεις κάποιο μανιφέστο και δεν το ξέραμε;
Από πότε;
Ποιος το έγραψε;;;
Τα φανζίν είναι δικαίωμα και προνόμιο μόνο ενός “χώρου”;;;
Καλά κρασά μεγάλε…
Αν το έντυπο που εκδίδεις είναι το βιογραφικό σου ή κάτι σαν το book που έχουν τα μοντέλα, μάλλον τότε θα πρέπει να σκεφτείς καλύτερα τι ταμπέλα θα του βάλεις. Μήπως τελικά η έκδοσή σου είναι ένα portfolio ή μια αυτοέκδοση; Συγνώμη που στο λέω, αλλά φανζίν είναι κάτι διαφορετικό. Φανζίν μπορεί να είναι πολλά πράγματα και το κάνει ο οποιοσδήποτε, αλλά στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούν απάντηση στην κυρίαρχη κουλτούρα (mainstream). Αυτό το έγραψαν πολλοί. Όταν εσύ δέχεσαι την υποστήριξη εταιριών και πολυεθνικών για να προωθήσεις τη δουλειά σου, γίνεσαι διαφήμισή τους και εν ολίγοις αλληλοβοηθειεστε (Ε, τι νόμιζες; Πως το τραπεζάκι στο φεστιβάλ είναι τσάμπα;).
Το Comicdom ως φανζίν ήταν από τα ελάχιστα zine που έγραφε για κάτι εντελώς mainstream: τα υπερηρωϊκά κόμικς, τα οποία βέβαια στη Ελλάδα τότε δεν είχαν την τωρινή απήχηση. Ίσως γι’ αυτό και κατάφερε να επιβιώσει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Δεν είχε λοιπόν τη νοοτροπία και τις αξίες που έχουν οι περισσότεροι που ασχολούνται με φανζίν, οπότε αυτό που έχει καταφέρει είναι απλά να μεταδώσει μέσω του CCA μια γενική αγάπη για τα κόμικς, όπου τα zines (ή self-published comics όπως καλά κάνουν και τα λένε οι ίδιοι) είναι ένα κομμάτι της γιορτής τους.
Ποιος μίλησε για πορτφόλιο;
Άλλο λέω. Είναι υποχρεωτικό να είναι “underground” επειδή πολλοί (λένε ότι) το κάνουν ή λένε ότι έτσι πρέπει να είναι;
Το ωραίο είναι ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ο,τι θέλει για όποιον λόγο θέλει.
Επίσης δεν καταλαβαίνω που πάει αυτό για ασυλία στην κριτική. Επειδή κάποιος (αναρχικός-δεξιός-αριστερός-απολιτικ) λέει ότι τα φανζίν πρέπει να είναι έτσι ή γιουβέτσι, έχει καμία σημασία;
Το φανζίν είναι ένα μέσο. Σημασία έχει να διαβάζεται/βλέπεται.
Το αν είναι undergroynd/overground ή οτιδήποτε έχει σημασία μόνο αν ο εκάστοτε δημιουργός θέτει τους αντίστοιχους στόχους. Αν δεν τους πετυχαίνει, δικό του πρόβλημα βασικά ή των ομοϊδεατών του. Τους υπόλοιπους δεν τους αφορά ιδιαίτερα.
Επειδή οι “περισσότεροι” ανήκουν σε έναν χώρο, δε σημαίνει ότι οι αυτοεκδόσεις είναι μονοπώλιο του χώρου αυτού. Ή μήπως δεν έχουν όλοι δικαίωμα στην αυτοέκδοση;
Κι όσο για το “ανάγκη”. Κάποιοι πάντα θα έχουν αυτήν την ανάγκη, γιατί απλά δεν είναι καλή η δουλειά τους και δεν θα βρίσκουν άλλο τρόπο ΠΟΤΕ.
Κι επιπλέον υπονοείτε ότι περισσέυει το δικαίωμα αυτών που το κάνουν από επιλογή; Να αδειάζουν τη γωνιά στους άλλους;
Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ο,τι θέλει για όποιον λόγο θέλει, αλλά δεν χρειάζεται να τα βάζουμε όλα κάτω απ’ την ομπρέλα του φανζίν. Λέξεις υπάρχουν άπειρες.
Δεν είναι θέμα αποκλεισμού, αλλά προσδιορισμού. Για να συνεννοούμαστε.
Στο αρχικό ποστ έβαλα 2 λινκς που παραπέμπουν σε σχετικά με το ζήτημα άρθρα. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τον [άλλο].
Απο τα φανζιν ολοι περαστικοι ειναι. Καποιοι ομως περισσοτερο απο αλλους, μεχρι να βρουν εκδοτη ή αλλο χομπυ. Το φανζίν φιλαρακι δεν ειναι το μεσο αλλα ο σκοπος.
Αντιστρέφοντας:
Επειδή κάποιοι αυτο-αποκαλούνται φανζίν σημαίνει πως είναι ή πως έχουν ασυλία στην κριτική;
Από πότε;
Ποιος το έγραψε;
Τα φανζίν είναι δικαίωμα αυτών που τα εκδίδουν από επιλογή, όχι από ανάγκη.
Το γλυκό είχε δέσει πολύ πριν την άφιξη ενός 12χρονου μπιλ γκέιτς από την ατέρμονη βλακεία που δέρνει τόσους κι άλλους τόσους αρκετά μεγαλύτερους. Και ο βλάκας που πληρώνεται έχει παρά μόνο μικρή διαφορα από τον βλάκα που προσπαθεί να πληρωθεί ή από τον βλάκα εθελοντή.
Στο επόμενο τεύχος του Γκρέκα, συνεντεύξεις με νήπια 6-8 μηνών για τις ομορφότερες κρυφές παραλίες και τα πιο χοτ ναϊτ-σποτς του καλοκαιριού!
Τότε αφού είναι θρησκευτικό το ζήτημα, μην το κουράζουμε…
Όπως είπα, καλά κρασά.
Το κούρασες όμως…
“Κάνοντας δηλ. κάποιο φανζίν υπογράφεις κάποιο μανιφέστο και δεν το ξέραμε;”
Εσύ πολλά δεν ήξερες, ποτέ δεν είναι αργά. Ο άλλος καθηγητής, έφαγε τριπάκι στα 50 του και γύρισε τον κόσμο όλο, γιαυτό άκου πτώμα να μαθαίνεις!
Γενικότερα, το μόνο που κάνετε κάποιες απολίτικες μεταμοντέρνες τσιρλοπερσόνες του αστικού μετά-λούμπεν και κατά βάση θαμώνες σε διάφορες φρη-πρέζες, είναι να οικιοποιήστε πράγματα αφού τα πλαστικοποιήσετε ξεδοντιάζοντας τα. Μάλιστα και με υφάκι κλάσε μπάρμπα να βγάλουμε κρασί, φυσικά με τους πιο τρισάθλιους όρους θεάματος. Ας καταλάβετε μια για πάντα ότι κάποια πράγματα έχουν πολύ συγκεκριμένα (aka αυτοργανωμένα) χαρακτηριστικά. Δεν σε βρήκαμε, μας βρήκες. Δεν ήταν φάση σου, φάση μας ήταν γιαυτό χου που σου λέω… Τα (εμπορικά) σκατά σας δεν γίνονται κομπόστα αλλά μάλλον δεν σας τα μάθανε αυτά στις σχολές που πήγατε! Tragic! Ομοίως, όταν κάποιοι μαλακίζονται, τέχνη σερβιέτα, αποδειξούλα θέλετε, κάποιοι άλλοι δημιουργούν εστίες πολιτισμικής τρομοκρατίας. Που θα πει: Ο,ΤΙ γουστάρει κάνει ο άλλος, σαφώς, αλλά ρε φίλε, μην μου πουλάς τυρί φέτα (μπλιαχχχχ) για φέτα ψωμί γιατί αν μυρίσεις το ξερατό μου θα κανεις να μιλήσεις 9 μήνες. Ούτε τέχνη μετά, ούτε τίποτα. Εγκυμοσύνη! Θαύμα, θαύμα, τζίζας κράϊστ! Οπότε, ούτε Γκρέκα, ούτε Γκρέκ, ούτε Γκρέγκορυ Πεκ… Ψόφο στις διαλεκτικές των τεχνικών του θεάματος! Αρτώ, Ζωή και Κίνηση!
Από την ΦΡΑΞΙΑ
ΥΓ: Πως γίνεται να είσαι 30 χρόνια μπροστά από την ΦΡΑΞΙΑ χωρίς εκείνη να είναι 30 χρόνια πίσω σου, μου λες; Πάει; Ε, δεν πάει… Νανάκια/νιανιάκια…